Κατά τήν ἀνεξιχνίαστη πρόνοια τοῦ Θεοῦ, διακονούμενη δι᾽ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, στά ἑόρτια τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τελέσαμε τή χειροτονία τοῦ διακόνου Κορνηλίου εἰς πρεσβύτερον, στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Γουμενίσσης. Πρότριτα τόν χειροτονήσαμε διάκονο στά προεόρτια τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στόν Ἱερό Ναό Παναγίας-Ἄξιόν Ἐστιν Ἀξιουπόλεως καί τόν μετονομάσαμε ἀπό Πέτρου σέ Κορνήλιο, προσειπόντες τά δέοντα.

Καί σήμερα, ἡμέρα χαρμοσύνης καί ἑορτολογικῆς ἀναφορᾶς στό πανάχραντο Θεομητορικό πρόσωπο καί τήν ἱστορική προστασία πρός τή Βασιλεύουσα, ἐπιλέξαμε νά τόν προσαγάγουμε μέ τή χειροτονία στήν τελειότητα τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου.

Ἀφ᾽ ἑσπέρας προέστημεν στήν πρώτη Ἀκολουθία στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης καί ἀκολούθως στό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Καί μέσα στό κλίμα τῆς ὁλοκαρδίου ἀναφορᾶς μας πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί τήν καίρια Χριστολογική Της διακονία, θελήσαμε νά ἐντάξουμε τό νέο κληρικό μας καί νά ἀφυπνίσουμε τούς παρ᾽ ἡμῖν κληρικούς, ἱερομονάχους, ἱερεῖς καί διακόνους, ὅπως καί τούς προσελθόντες πιστούς, μέ τήν ἐκκλησιαστική συμμετοχή καί τήν προσδεομένη αἴσθηση τῆς κατανύξεως, τῆς πνευματικῆς εὐφροσύνης καί τῆς διαρκοῦς ὀφειλῆς εὐχῶν καί προσευχῶν γιά τούς ἱερωμένους, ὥστε νά ἀναδεικνύονται διά βίου “ὅλως ἱερωμένοι Θεῷ”.

Συμμετεῖχαν οἱ Καθηγούμενοι τῶν Ἱερῶν Μονῶν Παναγίας Γουμενίσσης ἀρχιμ. Ἀγαθάγγελος, Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας ἀρχιμ. Βησσαρίων, ὁ ἐφημερεύων ἱεροκήρυκας ἀρχιμ. Θεόκλητος, οἱ ἐφημέριοι π. Νικόλαος, π. Δανιήλ καί π. Φώτιος καί οἱ διάκονοί μας π. Μιχαήλ καί π. Ραφαήλ.

Πρό τῆς χειροτονίας ἀπευθύναμε κατηχητικό λόγο ἄμεσα στό χειροτονούμενο καί ἔμμεσα στούς συμμετέχοντες τῆς ἑορτίου λειτουργικῆς συνάξεως.

Εὐλογημένη ἀναψυχή γιά ὅλους (καί κατήχηση στό συμμετοχικό λειτουργικό ἦθος) ἡ συμψαλμωδία τῶν παιδιῶν τῶν ἱερατικῶν οἰκογενειῶν καί ἡ ἀπό χοροῦ ἐκφώνηση τοῦ “Πιστεύω” καί τοῦ “Πάτερ ἡμῶν”.

***
Χειροτονητήρια κατήχηση στόν π. Κορνήλιο

Σήμερα, ἀγαπητέ μου ἱεροδιάκονε Κορνήλιε, εἶναι τό Σάββατο τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου!

Ἕνας ὕμνος πού ὑμνολογήθηκε ἀπό ἀναρίθμητα στόματα καί καρδιές ἐπί αἰῶνες!

Ἐλεηθήκαμε κι ἐμεῖς ἐφέτος νά τόν ψάλουμε. Νά ὑμνήσουμε τήν Παναγία μας τήν διαιωνίζουσα!

Πρίν λίγες μέρες, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἐψάλαμε στόν Κύριο: “ἐν ᾧ καί δι᾽ οὗ φωτισθέντες” (“ἐν ᾧ” μέσα στή δική σου θεανθρωπότητα, Κύριε· “καί δι᾽ οὗ” χάρη στή δική σου ἐνανθρώπηση, Κύριε, φωτισθήκαμε καί σωθήκαμε).

Χθές καί σήμερα, μελωδήσαμε κάτι συμπληρωματικό.

Μελωδήσαμε τή δική μας ἀνθρώπινη συμμετοχή στό μυστήριο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ:

«Χαῖρε δι᾽ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις· χαῖρε δι᾽ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης».

Χάρη στή βρεφουργία τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τήν νεουργία τῆς κτίσης ὅλης.

Ὁ Θεός προσέλαβε καί ξανάπλασε “τή δική μας ἀνθρωπινότητα”, ὥστε νά μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μαζί Του, νά εἶναι κεφαλή Ἐκεῖνος κι ἐμεῖς τά μέλη στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

“Ὅ,τι ἑνώνεται μέ τό Θεό, αὐτό σώζεται” (θεολογεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Ἕνωσε τήν ἀνθρωπινότητά μας μέ τή θεότητά Του, καί μᾶς ἔσωσε.

Δυνάμει, ὅλοι εἴμεθα μέτοχοι τῆς σωτηρίας (σέ κοινωνία μέ τόν Κύριο).

Ἡ φύση μας πλέον εἶναι ἐλεύθερη.

Ἀπομένει νά τό ἀποδεχθοῦμε.

Εἶναι μιά διάθεση, μιά ἐπιλογή, μιά πράξη, μιά ζωή, μιά κοινωνία ἐλευθερίας.

Ὄχι καταναγκασμοῦ, ἀλλά ἐλευθερίας.

Ἀπομένει λοιπόν στήν ἐλευθερία μας, νά θελήσει νά εἶναι ἐλεύθερη ἀπό τή φθορά.

Ὥστε νά ἔχουμε ἐλευθερία συμμετοχῆς στή ζωή τοῦ Χριστοῦ, στήν ἀφθαρσία τοῦ Χριστοῦ, στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, στήν αἰωνιότητα τοῦ Χριστοῦ.

Γι᾽ αὐτό ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό μετέχουμε στήν Ἐκκλησία.

Γι᾽ αὐτό χειροτονεῖσαι σήμερα, πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας, ἀγαπητέ Κορνήλιε.

Ὄχι γιά νά ὑπηρετήσεις “τό ἰδανικό τοῦ ἐγώ” ἤ “τό ἰδεῶδες ἐγώ” (πού θά ἔλεγαν οἱ ψυχολόγοι). Ὄχι γιά νά ὑπηρετήσεις κάποιο ἰδανικό πρότυπο οὔτε γιά νά φαντασιώνεσαι ὅτι ἐσύ εἶσαι πρότυπο.

Χειροτονεῖσαι, γιά νά ὑπηρετήσεις “τήν ἀπελευθέρωση” τῶν συνανθρώπων μας ἀπό τίς ψευδαισθήσεις τῶν κάθε λογῆς “παραδείσων”.

Χειροτονεῖσαι, ὥστε μέ μιά ἰδιαίτερη εὐλογία Θεοῦ νά ὑπηρετήσεις τήν ἱερουργία τῆς θείας Λειτουργίας καί ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν πράξεων. Καί ἔτσι νά διακονήσεις τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ ἀπό τή φθορά τοῦ ἀτομισμοῦ (πού καταβασανίζει τόν κόσμο), ἀπό τή φθορά τῆς κακίας καί τῶν παθῶν, ἀπό τή φθορά τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τή φθορά τῶν ψυχικῶν συγκρούσεων, ἀπό τή φθορά τῶν ἐνοχῶν.

Αὐτό δέν θά εἶναι ποτέ δικό σου (ἤ δικό μας) κατόρθωμα. Εἴμαστε “θεοῦ συνεργοί” (συνεργάτες).

Αὐτό Ἐκεῖνος τό ἐπιτελεῖ, ὁ Θεός καί Λυτρωτής καί Σωτήρας μας.

Ἐσύ κι ἐγώ καί ὅλοι ἐδῶ οἱ συλλειτουργοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε “ταπείνωση ὑψοποιό”, “λατρευτικότητα διαρκή”, “νήψη καί προσοχή”, νά μήν λαθεύουμε ἀπό τό σκοπό μας:

• νά ὁμοιάζουμε στούς ἀγγέλους (μέ καθαρότητα και ταπείνωση τελώντας τά ἄχραντα μυστήρια)·

• νά ὁμοιάζουμε τόν Καλό Ποιμένα (μέ παραδείγματα τούς ἁγίους συμποιμένες Του) στήν ποιμαντική τῶν ἀνθρώπων·

• νά μήν κρίνουμε κανένα καί νά βοηθοῦμε προσευχητικά (καί ὑποδειγματικά καί κηρυγματικά) τούς ἀνθρώπους νά ξεφύγουν ἀπό τή φθορά καί νά τιμήσουν τά τάλαντα τῆς θεοείδειας.

Καί πῶς θά τά καταφέρουμε, ἐμεῖς οἱ ἀνθρώπινοι, νά γίνουμε “ἰατρικό προσωπικό” τοῦ Χριστοῦ μας στήν “ἰατρεία τοῦ κόσμου”;

Μέ ἐκεῖνο τό “ἀναζωπυρεῖν τό χάρισμα” πού λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν ἀπόστολο Τιμόθεο.

“Ἀναζωπυρεῖν τό χάρισμα” (Β΄ Τιμ. κεφ. 1). Μέ ἦθος ταπείνωσης καί ὑπακοῆς στόν Ἐπίσκοπο. Μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ φόβο Θεοῦ. Μέ προσοχή τῆς συνείδησής σου (ὅπως ἔγραφε ὁ ὅσιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής, καί αὐτό ἐφάρμοζε ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος). Μέ τή μελέτη τοῦ “ἱερατικοῦ” τόσων ἁγίων Ἱερέων μέχρι τίς μέρες μας. Μέ ὑπομονή καί γενναιότητα ἀπέναντι στίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις. Μέ ἀκοίμητη τή σημερινή συγκίνηση, σέ κάθε λειτουργία, μέχρι νά κλείσεις τά μάτια σου. Μέ τήν ταπεινή καί λατρευτική ἐκζήτηση τοῦ ζῶντος Θεοῦ διά μέσου κάθε λειτουργικῆς φράσης (κυριολεκτικά νά “ρουφᾶς” τήν εὐλάβεια τῶν Ἁγίων πού ἔγραψαν τίς λειτουργίες καί τίς Εὐχές καί τά λατρευτικά κείμενα, ὅπως δίδασκε ὁ ἅγιος Πορφύριος).

Κι ἐδῶ, κατακλείοντας, θά σοῦ ἀφιερώσω μερικούς ψαλμικούς στίχους.

Γιά σένα εἰδικά καί γιά ὅλους τούς συνεστῶτες.

«Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου; … πορευόμενος ἄμωμος καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ» (ψαλμ. 14: 1-2).

«Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου. Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου… Ὁ Θεὸς, ὁ περιζωννύων με δύναμιν καὶ ἔθετο ἄμωμον τὴν ὁδόν μου» (ψαλμ. 17: 2-3,33)

«ἐγὼ δὲ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ σου, χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου» (ψαλμ. 16:15).

«ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος· τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινά, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό, καὶ γὰρ ὁ δοῦλός σου φυλάσσει αὐτά· ἐν τῷ φυλάσσειν αὐτὰ ἀνταπόδοσις πολλή. παραπτώματα τίς συνήσει; ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με. καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου» (ψαλμ. 18: 10, 12-14).

«ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου· ᾄσω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου» (Ψαλ. 12: 6).

Πάντα ἄξιος τοῦ μεγάλου καί θύτου καί θύματος, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πάντα ὑμνητής τῆς Παναγίας μας.

Πάντα ἄξιος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

† ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ