Μεταξύ καρδιακῆς ὀδύνης καί πνευματικῆς παρακλήσεως, μεταξύ διακοινωνούμενης ὁριακῆς ἀποθλίψεως καί ἐλπίδος ἀειζώσης, κοινωνούς τῶν ἐκκλησιαστικῶν τ.ἔ. ἐκκλησιοποιητικῶν βιωμάτων καί συναισθημάτων τῶν ἡμερῶν, μᾶς εὗρε ἐφέτος ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας κι ἐμᾶς ἐδῶ στή Μητρόπολη Γουμενίσσης, μέ ἑόρτιο κι ἐφέτος ἐπίκεντρο στό Πολύκαστρο.

Συνοδευόμενοι κι ἀπό Ἐφημερίους μερικῶν γειτονικῶν Ἐνοριῶν πού συνέτρεξαν, λιτανεύσαμε ―κυριολεκτικά λιτάζοντας― τίς ἱερές εἰκόνες ἐντός τοῦ μεγαλοπρεποῦς ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἐνεικονίζει κι αὐτός τόν οὐρανό μας ἐπί γῆς καί τή γῆ μας πρός οὐρανόν.

Ὁμολογήσαμε τήν ζῶσαν ἐλπίδα μας, τήν βεβαία πίστη μας καί “ἐνεικονισμένο” (στό ἱ. Εὐαγγέλιο, τίς ἱ. εἰκόνες τῆς Θεοτόκου και τῶν Ἁγίων καί τά ἱ. λείψανα τῶν νεομαρτύρων Ραφαήλ τοῦ νεοφανοῦς τῆς Λέσβου καί Γεωργίου ἐκ Ραψάνης) τό λειτουργικό βίωμα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως καί τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας.

Ἐμᾶς μέν “ἐντός τοῦ ἱεροῦ βήματος τῆς τεταπεινωμένης ὑπομονῆς” μᾶς χαροποιεῖ ὡς ὀξυγόνο και αἱμοδοσία καί ὁλοδοσία ζωῆς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (λειτουργικό βίωμα τῆς Κυριακῆς) καί ἡ ἀνάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας (ἑόρτιο βίωμα τῆς ἡμέρας αὐτῆς).

Τούς περισσότερους ἀνά τήν Ἑλλάδα ἀδελφούς μας τούς χαροποιεῖ ἡ βεβαιότητα ὅτι δέν χάθηκε ἡ ἀνθρωπιά οὔτε καί θα χαθεῖ μέ τόσα ὑποδείγματα φιλότιμης θυσίας.

Περί αὐτῶν καί ὁμιλήσαμε στόν ἐπίκαιρο ἐγκύκλιο χαιρετισμό μας πρὀς ὅλους τούς χριστιανούς μας διά τῶν Ἐφημερίων.

Καί ὁμιλήσαμε σχετικά διά ζώσης κατά τήν Ἀρχιερατική θεία Λετουργία, ἀφορμημένοι ἀπό τό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ἐκ τῆς πρός Ἑβραίους (ἐπιλεγμένο ἀνέκαθεν ὡς ἁρμόζον γιά τήν ἡμέρα τῆς ὀρθοδοξίας ὡς μαρτυρικῆς-μαρτυρίας πίστεως). Τονίζοντας τήν πατερική θέαση τῆς Ἐκκλησίας, ὡς “προσφιλεστάτης δημιουργίας τοῦ Θεοῦ”, πού ἐμφαίνεται στίς θεοφάνειες τοῦ Ἀσάρκου Λόγου στήν Π.Δ. καί τοῦ Σαρκωμένου Λόγου στήν Κ.Δ., ὅπου καί φανερώνεται ἡ ἐσχατολογική πρόγευση καί προσδοκία (τά θεολογικά θεμέλια τῆς οὐσιωδέστερης ἀνθρωπιᾶς, ἀλλά καί αἰώνια ἀπηχήματα τῆς ἐπί γῆς ἀνθρωπιᾶς μας).

Καί μάλιστα, παρεκβαίνοντες ἤ μᾶλλον ὑπερ-θεματίζοντες, ἀναφερθήκαμε στήν ἀφθαρσία τοῦ σκηνώματος τῆς ἁγίας Θεοδώρας (πού ὡς αὐτοκράτειρα συνέβαλε καθοριστικά στήν παγίωση τῆς θεολογικῆς Ὀρθοδοξίας), στήν ἀφθαρσία τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ νεώτερου ὁμολογητῆ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (τοῦ νεώτερου εὐαγγελιστῆ τῆς μόνης σωτηριώδους σχέσεως “Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος”) καί στήν ἀφθαρσία τῆς καρδιᾶς τοῦ χριστοφόρου καί περικλείοντος κάθε πονεμένο μαρτυρικοῦ νεώτερου ἁγίου Λουκᾶ Συμφερουπόλεως τοῦ Ἰατροῦ (χειρουργοῦ τῶν σωμάτων καί τῶν καρδιακῶν-ψυχικῶν ἀρρωστημάτων).

Στήν ἱερά Προσκομιδή καί στήν Ἐκτενή τῆς θ. Λειτουργίας καί στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας τελέσαμε τά μνημόσυνα τῶν βιαίως ἀποιχομένων ἀνθρώπων μας στό πρόσφατο τραγικό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας, ἡ Ἐνορία μᾶς δεξιώθηκε στό παρακείμενο “Ἀρχονταρίκι” της, μαζί μέ τούς Κληρικούς μας, τόν κ. Δήμαρχο Παιονίας Κωνσταντίνο Σιωνίδη, τό Διοικητή τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας κ. Γεώργιο Στεφανίδη καί ἐπιτελεῖς ἀξιωματικούς, τούς ἐκπροσώπους τῶν λοιπῶν Ἀρχῶν και τά στελέχη τῆς Ἐνορίας. Ἦταν ἄλλη μιά εὐκαιρία νά “φιλοσοφήσουμε” πάνω στή ζωή καί στό θάνατο, πού τόσο μᾶς χρειάζεται σέ ὅλη τήν κλίμακα τῆς κοινωνίας καί τῶν θεσμικῶν παραγόντων.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΠΑΤΗΣΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ