Κάθε ἐκκλησιαστικό πανηγύρι μέ τή συνεισφορά τοῦ συνεκκλησιασμένου κόπου καί προπαντός μέ τήν συμπροσφορά τῆς θείας λειτουργίας διά τῶν λειτουργῶν εἶναι μιά εὐλογία ἀνακεφαλαίωσης τοῦ ἐνιστορικοῦ μας κόσμου ἀπό τό Χριστό. Καί γι᾽ αὐτό δέν ἀποτελεῖ κάτι ὡσάν θρησκειακό λατρειακό διάλειμμα σέ μιάν αὐτονομημένη ἐξέλιξη τοῦ κόσμου. Κάθε ἄλλο. Τό κάθε λειτουργημένο ἐκκλησιαστικό πανηγύρι ἀνανεώνει ἀπηχούμενο στό νόημα ὕπαρξης τοῦ κόσμου.

Ἀκόμη κι ἄν αὐτό μεταφράζεται σέ ἐνιστορικές ἀποτυπώσεις μεταξύ λατρευτικῆς συνάξεως καί ποικίλων ἄλλων διοργανώσεων, κοινωνικῶν καί πολιτικῶν, πολιτιστικῶν, λαογραφικῶν, οἰκονομικῶν.

Εἶναι οἱ εὐκαιρίες πού μπορεῖ καί πρέπει νά ἀξιοποιήσει ὁ ποιμένας, γιά νά συναντήσει τούς πάντες καί νά συναντηθεῖ μέ τόν καθένα στήν κατάλληλη στιγμή ἀμοιβαίας δεκτικότητας. Μήπως καί θυμίσει διά μέσου ὅλων στόν καθένα καί ἐμπνεύσει μιάν ὡριμότερη ἀναφορά, αὐτήν πού ὁ ψαλμωδός ὁμολογεῖ «ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν» καί «ἐπιποθεῖ καί ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου».

***

Κάθε ἐκκλησιαστικό πανηγύρι εἶναι μιά συγκοινωνία διαθέσεων μέ διανθρώπινες ἰσάριθμες διαβαθμίσεις. Οἱ ἄνθρωποι συν-εγείρονται δι᾽ ἀλλήλων γιά τό Χριστό, μέσα κι ἀπό τήν παράκληση τῆς Παναγίας καί τήν ἐπίκληση τῶν Ἁγίων, μέ τήν ἀποζήτηση καί διακονία τῶν ἑκασταχοῦ λειτουργῶν. Εἶναι ὡσάν νά κινοῦνται οἱ πάντες σέ ἕναν εὐλαβικό αὐθορμητισμό καί ἀνθομολόγηση καρδιᾶς, σέ ἄναμμα κεριοῦ καί σταυροκόπημα καί προσκύνημα τῶν ἱερῶν σεβασμάτων (τουλάχιστον ἀπό παρορμώμενη ἐσώψυχη ἀνάγκη).

Εἴτε συνειδητά εἴτε κι ὑποσυνείδητα, ὅλοι συνομολογοῦν εἴτε συμπαρακινοῦνται σ᾽ ἐκείνην τήν αἴσθηση τοῦ «ἐπί σέ ἐπερρίφημεν ἐκ μήτρας, ἐκ γαστρός μητρός σύ ἡμῶν σκεπαστής». Διαβαθμίσεις ποιότητος (ἀπό τήν πιό ἄτονη μέχρι τήν πιό ἔντονη κι ἀποφασιστική) καί βιουμένης πιστότητος πρός τό ὑμνωδικό «νέαν καί καινήν πολιτείαν παρά Χριστοῦ (διά τῆς ἐκκλησίας) μεμαθηκότες».

Εἶναι ἡ ὑπομονετική ἐργασία τῆς θείας χάριτος στή συνιστώμενη ὑπαρκτικότητα καί δεδωρημένη ὕπαρξη τοῦ καθενός, ὥσπου τό φιλότιμο τοῦ καθενός νά ἀνακληθεῖ δεκτικότερο στήν ἐναργέστερη ἐκκλησιοποιό δράση τοῦ Χριστοῦ: «ταύτην (τήν καινήν πολιτείαν) μέχρι τέλους φυλάττειν διαφερόντως πάντες σπουδάσωμεν, ὅπως Ἁγίου Πνεύματος τήν παρουσίαν ἀπολαύσωμεν».

Ἄλλωστε, χάρη στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, μᾶς δωρήθηκε δαψιλεστάτη καί ἐνεργός «ἡ τοῦ Πνεύματος πηγή ἐπιδημοῦσα τοῖς ἐν γῇ». Καί ὁ Χριστός ἔγινε καί “ἡ πρός τόν Πατέρα ὁδός” μας, καί ἡ “πρός ἐμᾶς ὁδός τοῦ Πνεύματος”. Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα, «τό πανσθενουργόφωτον ἄφθιτον σέλας», ὁ ἕνας τῆς Τριάδος περιμένει ὑπομονετικά ἤ προ(σ)καλεῖ ἀνεξιχνίαστα τή φιλοτιμία τῆς ἐλευθερίας μας. Ἀγγίζει (κατά κοινήν θεοπρεπέστατη βουλή) τήν θεανθρώπινα σφραγισμένη ἀνθρώπινη λατρευτικότητά μας.

Καί τήν προσελκύει καί τήν καινοποιεῖ μέ ἀπόλυτη δική Του ἐλευθερία (ὅπως τήν περιγράφουν στήν ἀποτελεσματικότητά της οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων σέ τόσα ἐπώνυμα εἴτε συλλογικά ἀνιστορήματα)!

Καί, μέσα στήν μετεχόμενη θεϊκή παρουσία Του τήν μετασκευάζει ἀπό φιλοτιμία ἐλευθερίας σέ ὁλοτελή θεία ἀγάπηση (αὐτό πού ὀνομάζουμε λατρευτικότητα καί λατρεία). Καί ἔτσι ἐπιτελεῖται ἡ κατανενυγμένη ἱερή ἀναφορά στήν καρδιακή προσκομιδή τοῦ “εἶναί” μας καί τοῦ ἐκκλησιαστικῶς “συνεῖναί” μας. Ἔτσι ὥστε νά καθαίρονται καί νά ἀνάγονται στήν ἁγία ἀναφορά τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ καί στή θεία λειτουργία μετοχῆς τῆς χριστοφόρου καί χριστοποιητικῆς σωτηρίας (ὅπως τήν περιέγραφε στούς Ὑμνους του ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος, σκιρτώντας καί θεώμενος τά μέλη του ἕνα πρός ἕνα ὡς μέλη τοῦ Χριστοῦ).

***

Στόν πανηγυρικό ἑσπερινό καί στή θεία λειτουργία τῆς Ἐνορίας Ἁγίας Τριάδος Πολυκάστρου τονίσαμε μέ ἁπλές καίριες ὑπομνήσεις τήν πίστη ὡς λατρευτική σχέση μέ τήν Ἁγία Τριάδα.

Τονίσαμε καί πάλι τονίσαμε αὐτό πού τό ζοῦμε ἐκκλησιαστικά, ἄλλοι δυνάμει καί ἄλλοι ἐνεργείᾳ, ἄλλοι σέ ἀναζήτηση πίστης καί ἄλλοι μέ βεβαιότητα πίστης ἤ καί ἐνεργέστερα. Χάρη στήν παρασχεθεῖσα ἐνσωμάτωσή μας στό Χριστό, πού μᾶς τήν προσφέρει ἡ Τριαδική εὐδοκία καί τήν ἐνεργοποιεῖ καί τήν διατηρεῖ καί τήν τελειοποιεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα στό ὄνομα τοῦ Θεανθρώπου.

Ἑνωμένη ἄμεσα μέ τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, ἀνά τήν Ὀρθοδοξία, εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ἑορτάζομεν τό Ἅγιον Πνεῦμα», χαιρόμαστε ἑορταστικά καί λατρευτικά καί λειτουργικά καί ἐκκλησιαστικά Αὐτόν πού μᾶς χαρίζει Ἐκεῖνον, «τόν ἄλλον Παράκλητον», πού μᾶς ἑνοποιεῖ μέ τόν «Παράκλητον πρός Πατέρα, (τόν) Ἰησοῦν Χριστόν». Ἡ ἄμεσα μεθέορτη τῆς Πεντηκοστῆς σύναξη τελεῖται μέ εἰδική μυσταγωγική καί λατρευτική ἑορταστική ἀναφορά στό ἴδιο «τό πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα, (σ)τόν ἕνα τῆς Τριάδος», τόν ὁμοούσιο μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λατρευτικά συντιμώμενο μαζί μέ Αὐτούς καί συνδοξαζόμενο.

Ὄχι πώς ἡ ὑπόλοιπη ἑορτολογική θεία λατρεία ὑστερεῖ σ᾽ αὐτήν τήν ἀποκλειστική Τριαδική ἀναφορά. Κάθε θεία λειτουργία καί κάθε ἐκκλησιαστική λατρειακή-προσευχητική σύναξη εἶναι εἴσοδος δική μας στήν ἀπερινόητα μετεχόμενη βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τελούμενη, συντελούμενη καί μετεχόμενη ἀπό τά δικά μας “κτιστά μέτρα”, κι ἄς εἶναι αὐτή καθ᾽ ἑαυτήν ἄκτιστη καί ἀπερίγραπτη.

***

Ὁ ἱερός ναός τῆς Ἁγίας Τριάδος Πολυκάστρου, μεγάλος καί περικαλλής, καί προπαντός ἡ συμμετοχική παρουσία πλήθους ἱερέων καί διακόνων καί ἐνοριτῶν καί προσκυνητῶν κάθε ἡλικίας (ἀπό τῶν μικρῶν-μικρῶν παιδιῶν μέχρι τῶν πιό ὡριμοτέρων) ἔδωσε κι ἐφέτος μιάν “εἰκονική” αἴσθηση τῆς ἐκκλησιαστικότητος καί τῆς καινῆς πολιτείας γιά τήν ὁποία μᾶς θέλησε νά ὑπάρχουμε, μᾶς δημιούργησε καί μᾶς ἀνασώζει ὁ Θεός, ὥστε νά τό χαιρόμαστε κι ἐμεῖς, νά τό θελήσουμε ἐλεύθερα κι ἐμεῖς καί νά τό ἐπιποθοῦμε νά γινόμαστε μέτοχοι τῆς θείας βασιλείας Του.

«Ἡ τοῦ Πνεύματος πηγή ἐπιδημοῦσα τοῖς ἐν γῇ εἰς πυρφόρους ποταμούς μεριζομένη νοητῶς τούς ἀποστόλους ἐδρόσιζε φωταγωγοῦσα… δι᾽ ὧν ἡμεῖς ἐλάβομεν τήν χάριν διά πυρός τε καί ὕδατος· τό φῶς ἐπέστη τοῦ Παρακλήτου καί τόν κόσμον ἐφώτισε».

Ἐπρόκειτο γιά ἕνα κυριολεκτούμενο πανηγύρι, ἀπό αὐτά πού μᾶς συνήθισε ἡ λατρευτική μας παράδοση αἰώνων καί, ἄν θέλετε, ἀκόμη καί ἡ λατρεύουσα τό Θεό κοινωνική λαογραφία μας.

Συνεπαρμένος ἀπό τήν συμμετοχική εὐλάβεια ὅλων, ὑπέμνησα τή σημασία τῆς σχέσης δι᾽ ὅλων τῶν συλλατρευτῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὥστε ἡ πίστη νά ἐνεργοποεῖται μέσα ἀπό τήν ἐλπίδα μετοχῆς στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού τήν πραγματώνει τό ἄπειρον ἔλεος καί ἡ ἀμέτρητη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀποδεχόμαστε ὄντες ἀνοικτοί στό Θεό διά τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης πρός τό Θεό καί τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο.

Ὁ ἕνας ἐπιστηρίζει τόν ἄλλο σ᾽ αὐτήν τήν αἴσθηση καί μετοχή στό πανηγύρι, ὥστε νά γίνεται συλλατρεύουσα πανήγυρις μέσα ἀπό τόσες καρδιές ἀνοικτές στήν (θεανθρώπινα προσφερόμενη καί διανθρώπινα κοινωνούμενη) ἀκένωτη θεία φιλανθρωπία, στήν προσευχητική ἀναγωγή πρός τό ἀπερινόητο μυστήριο τῆς ἀποκαλύψεώς Του ὁ Θεός.

Μάλιστα, ἐξήγησα πολύ ἁπλά τήν τραγωδία τῆς δικῆς μας ἱστορίας, στόν ἐνιστορικό τοκετό της πρός συνάντηση μέ τόν Ὄντα «ὅστις ἦν πρός τόν Πατέρα καί ἐφανερώθη ἡμῖν». Ὁ Θεός μᾶς χάρισε τό δώρημα καί τό πρωτάθλημα τῆς ἐλευθερίας, νά Τόν ἀγαπήσουμε ἤ νά μήν Τόν ἀγαπήσουμε. Ὁ βίος ὅλων καί ἡ συνανθρώπινη ἱστορική πορεία εἶναι μιά διαρκής δοκιμασία τῆς διαθέσεώς μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ.

Καί μάλιστα φιλανθρώπως ὁ Θεός συγκαταβατικά μᾶς ἐπέτρεψε νά ἀθλούμεθα τουλάχιστον στήν ἀγάπη πρός τόν κάθε συνάνθρωπο ὡς κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασμένο. Κι ἄν ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη συνοπτικά ὁρίζουν τήν ἐλέγξιμη ποιότητα τοῦ βίου μας, ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα μᾶς συντροφεύουν μέχρι τή θύρα τοῦ παραδείσου. Ἀπό κεῖ καί πέρα (μιλάω παραβολικά) μᾶς ἀφήνουν, ὄχι διότι παύουν νά ἐνεργοῦν, ἀλλά διότι εὑρισκόμεθα “πρόσωπον πρός πρόσωπον” στόν πιστευόμενο καί στόν προσδοκώμενο ἐλπιζόμενο Κύριο. Στόν παράδεισο, στήν αἰωνική μας σχέση μαζί Του μᾶς συνοδεύει ἡ ἀγάπη καί ἡ φιλανθρωπία, ἡ δι᾽ ἀγάπης καρδιακή (ὑπαρκτική) μας προσδοχή τοῦ Σωτῆρος, ἡ δι᾽ ἀγάπης ὁλοτελής (ὑπαρκτική) μας μέθεξη τοῦ μυστηρίου τῆς Τριαδικῆς χάριτος καί εὐλογίας.

***

Ἀφ᾽ ἑσπέρας στόν κατάμεστο ναό θελήσαμε νά τιμήσουμε καί νά ἐπιδοτήσουμε ἔτσι τόν εὐλογημένο ζῆλο τῶν κληρικῶν, χειροθετώντας μέ ὀφίκια εὐλογίας καί ἀναγνώρισης τούς ἐφημερίους μας τοῦ Σκρᾶ π. Δημήτριο Στογιάνη, τῆς Γρίβας π. Συμεών Σταμάτη, τοῦ Πολυκάστρου π. Ἀθανάσιο Παπαδόπουλο καί τῶν Ρυζίων π. Χρῆστο Μαλτεπιώτη (οἱ δύο τελευταῖοι εἶναι ἄμισθοι ὡς ἐφημέριοι, μισθοδοτούμενοι ἀπό τήν συνυπηρεσία τους στήν Ἀστυνομία).

Ἡ συμμετοχή πάρα πολλῶν εὐλαβῶν Ἐφημερίων καί Διακόνων καί παιδίων ἱεροφορεμένων καί τόσων πιστῶν στόν Ἑσπερινό καί στή μακρά λιτάνευση τῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπό τήν ἐπάνω μέχρι τήν κάτω κεντρική πλατεία τῆς ὄμορφης πόλεως ἦταν μιά πρόσκληση καί γιά τίς ἀρχές τῆς ΠΕ Κιλκίς καί τοῦ δήμου Παιονίας νά δοῦν ἰδίοις ὄμμασι καί νά τιμήσουν μέ τή συμμετοχή τους σ᾽ αὐτό πού συνιστᾶ (εἰσέτι) τήν ψυχή τοῦ λαοῦ μας, τήν εὐλογημένη ἀπό πάππου πρός πάππον πίστη του.

Παρόντες ὁ Ὑπουργός Γεωργικῆς Ἀνάπτυξης καί Τροφίμων κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, ὁ Βουλευτής Κιλκίς κ. Γεώργιος Φραγγίδης, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης ΠΕ Κιλκίς κ. Ἀνδρέας Βεργίδης, ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης ἐπικεφαλῆς τῶν Ἀντιδημάρχων κ.κ. Χρήστου Δραγανίδη, Ἰωάννη Συμεωνίδη, Ἰωάννη Ἀδαμόπουλου, Ἑλένης Λιακοπούλου καί τοῦ κ. Ἀθανασίου Τζούρτζου, ὁ πρ. Δήμαρχος κ. Χρῆστος Γκουντενούδης καί ἄλλα στελέχη τῆς Δημοτικῆς Ἀρχῆς, ὁ Διοικητής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Ταξίαρχος κ. Γεώργιος Στεφανίδης, ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Μικρός μέ τό νέο Διοικητή τοῦ Α.Τ. Πολυκάστρου κ. Ἰωάννη Στρέζο καί ὁ Διοικητής τῆς ΠΥ Γουμένισσας Ἀντιπύραρχος κ. Χρῆστος Γκαντίδης.

***

Πολυπληθέστερη ἦταν ἡ συμμετοχή τοῦ εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος κάθε ἡλικίας στόν πανηγυρικό Ὄρθρο καί τήν Ἀρχιερατική μας Λειτουργία, κατά τήν ὁποία ἐπανελθόντες συμπληρώσαμε τά τῆς ἑσπερινῆς ὁμιλητικῆς κατηχήσεως καί ὑποδείξαμε ἐμφαντικά τήν ὁδό τῆς καταξίωσης τοῦ βίου καί τῶν βιωτικῶν καί τῶν κοινωνικῶν καί τῶν διανθρωπίνων παραγμάτων διά τῆς λατρευτικῆς δοξολογίας καί κοινωνίας καί μεθέξεως τοῦ φιλανθρωποτάτου Κυρίου καί Θεοῦ μας. Πολλά παιδάκια καί ὡριμότεροι προσῆλθαν στή θεία Μετάληψη.

Ἤδη στό μαρμαρόγλυπτο Τέμπλο τοποθετήθηκαν πρός τό κλίτος τῶν ἀνδρῶν καί οἱ εἰκόνες τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Στεφάνου καί τῆς βαπτίσεως τοῦ ἀποστόλου Παύλου (αὐτοπτῶν τῆς θείας δόξης τοῦ Χριστοῦ, ἐνεργουμένων ὑπό τοῦ Παρακλήτου), ἐνῶ ἀνακοινώθηκε ὅτι πρός τό κλίτος τῶν γυναικῶν θά τοποθετηθοῦν ἀντίστοιχες εἰκόνες βιβλικῶν ὑπομνήσεων τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τήν ἁγία Ἐλισάβετ τήν πλησθεῖσα Πνεύματος Ἁγίου καί μέ τή Σαμαρείτιδα (Ἁγία Φωτεινή) καί τόν Κύριο στήν αὐτοαποκάλυψή Του ὡς πηγῆς ὕδατος ζωῆς. Ἡ θεματική αὐτή “εἰδίκευση” ἦταν ὑπόδειξή μας στόν προϊστάμενο π. Δωρόθεο Πάπαρη, ὥστε δι᾽ ὅλων νά μυσταγωγοῦνται οἱ πιστοί στήν ἱερή ἁγιογραφική ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ Ἑσπερινός καί ὁ Ὄρθρος μέ τή θεία Λειτουργία μεταδίδονταν ἀπό τόν τοπικό ραδιοφωνικό Σταθμό (88,8 FM), ἄλλη μιά ποιμαντική προσφορά τῆς τοπικῆς μας Μητροπόλεως στό συνοριακό μας κόσμο.

Τόσο μετά τόν πανηγυρικό Ἑσπερινό, ὅσο καί μετά τή θεία Λειτουργία ἡ ἄριστα ὀργανωμένη Ἐνορία δεξιώθηκε πλουσιόδωρα ὅλο τό λαό καί τόν ἱερό μας κλῆρο καί τούς τῶν Ἀρχῶν ἄλλους στόν αὔλειο χῶρο καί ἄλλους στό ἀνακαινισμένο Ἐνοριακό Κέντρο. Πρίν τήν ἀποχώρησή μας εἴχαμε ἄλλη μιά εὐχαρίστηση νά ἀκούσουμε ἀντιπροσωπευτικά τά παιδιά καί τίς κοπέλες τῆς Ἐνορίας πού ἔψαλαν συνοδείᾳ κιθάρας ἄσματα μέ ποιητικά διαμορφωμένα λόγια τῶν ὁσίων Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καί Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καί στό τέλος, ἀφιερωματικά, ἕνα μελοποιημένο ποίημα στόν Ἅγιο Δημήτριο τό Μυροβλύτη.

Τά παιδιά προετοιμάζονται μαζί μέ πολλούς ἐθελοντές γιά τίς κατασκηνώσεις τίς ἀμέσως ἑπόμενες μέρες, μέ ὀργανωτική εὐθύνη τοῦ ἀρχιμ. Δωροθέου Πάπαρη, ὁ ὁποῖος ἀναλίσκεται, ἐκτός τῶν ἄλλων καί στήν ποιμαντική διακονία τῆς οἰκογένειας καί τῆς νεολαίας.

Τούς συνεχάρημεν καί εἴπαμε πρός ὅλα τά παιδιά καί τούς παρεστῶτες ὅτι μέχρι σήμερα καί στούς αἰῶνες δέν ἔπαυσε καί δέν θά παύσει νά ἐξυμνεῖται ἡ χριστοφόρος μεγαλοσύνη τοῦ ἁγίου Δημητρίου γιά τόν πρωταθλητισμό τῆς πίστεως καί τῆς ἁγνότητος πρός τό Χριστό, πού τά ἐπιβραβεύει τό Πανάγιο Πνεῦμα.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ