Σπύρος Β. Μπαζίνας στην Romfea.gr

«Να μην εμπιστεύεσαι ποτέ όποιον σου λέει εμπιστέψου με», μου είχε συστήσει παλαιός και σοφός συνάδελφος στην Νομική Υπηρεσία της Γραμματείας του Ο.Η.Ε. στην Ν. Υόρκη. Και η εξήγηση του ήταν απόλυτα πειστική.

«Αν κάποιος σου λέει εμπιστέψου με, σημαίνει ότι πιστεύει ότι δεν τον εμπιστεύεσαι. Και, αντί να προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου με έργα, προσπαθεί να το κάνει με λόγια. Δεν αξίζει την εμπιστοσύνη σου».

Εν προκειμένω, για να καθησυχάσει τον πιστό λαό για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες (η κάρτα του πολίτη), ο Αρχιεπίσκοπος θα μπορούσε να κάνει μια δήλωση ότι η διοικούσα Εκκλησία θα εξετάσει τα πνευματικά θέματα και θα δώσει τις κατάλληλες συμβουλές στους πιστούς με πλήρη σεβασμό στο θεόσδοτο αυτεξούσιο και την ελευθερία του προσώπου του κάθε πιστού.

Για δε τα πρακτικά θέματα, κυρίως δε για την προστασία των προσωπικών δεδομένων που, κατά γενική ομολογία διεθνώς, είναι το κύριο θέμα που θέτει η χρήση ψηφιακής τεχνολογίας, θα αρκούσε μια δήλωση ότι η διοικούσα Εκκλησία θα συμβουλευθεί τους ειδικούς και θα ενημερώσει ανάλογα τους πιστούς. Και αυτή είναι μια δήλωση που έχουν ήδη κάνει κάποια μοναστήρια, ιδίως αγιορείτικα.

Αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είπε κάτι άλλο. Δεν αναφέρθηκε ούτε στο συγκεκριμένο πρόβλημα, ούτε στην συγκεκριμένη λύση.

Ούτε είπε «εμπιστευθείτε με ως πρώτο», όπως ουσιαστικά λέει ο Πάπας, που θεωρεί εαυτόν και «αλάθητο» και αντιπρόσωπο του Θεού επί της γης (vicarius Christi), ως ο Θεός να ήταν απών από την γη.

Ούτε είπε «εμπιστευθείτε την σύνοδο», όπως λέει μια καινοφανής θεωρία που ταυτίζει την εκκλησία με την σύνοδο. (1)

Ούτε είπε «εμπιστευθείτε την Εκκλησία», εξαιρώντας τον εαυτό του, κατά το γνωστό «ηγετικό» πρόσταγμα «η όλοι μας θα νικήσουμε η … όλοι σας θα πέσετε»!

Είπε «να εμπιστευθούμε την Εκκλησία», όλοι να εμπιστευθούμε την Εκκλησία, έβαλε δηλαδή και τον εαυτό του στην θέση του πιστού, δίνοντας έτσι μια γενική κατεύθυνση.

Και τι σημαίνει να εμπιστευθούμε την Εκκλησία; Σημαίνει να εμπιστευθούμε το Σώμα του Χριστού (κλήρο και λαό) με κεφαλή τον Θεάνθρωπο (Εφεσίους, 1, 22), η κατά την προσφυή γεροντική ρήση, τον Θεό, την Παναγία και τους φίλους τους.

Σημαίνει ουσιαστικά να εμπιστευθούμε τον Γέροντα μας, εφόσον ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, με ύψιστο και μοναδικό κριτήριο τις αποφάσεις των Επτά Οικουμενικών Συνόδων (στην πραγματικότητα, Οκτώ με την Σύνοδο του Μεγάλου Φωτίου το 879 στην Κωνσταντινούπολη και Εννέα με την Σύνοδο για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά το 1368 στην Κωνσταντινούπολη).

Και αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε πιστό. Αλλά, για να το πει ο Αρχιεπίσκοπος, θεωρεί (νομίζω σωστά) ότι δεν είναι αυτονόητο. Και το ερώτημα είναι γιατί το αυτονόητο δεν είναι αυτονόητο.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι είμαστε ακατήχητοι. Για να διαπιστώσουμε πόσα βασικά για την πίστη μας διαφεύγουν, αρκεί να θυμηθούμε τι μας είπαν οι σύγχρονοι Άγιοι που γνωρίσαμε, όπως ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) και ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, η τα κηρύγματα συγχρόνων ομολογητών, όπως ο μακαριστός πρώην Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος (Καντιώτης) και ο μακαριστός Γέροντας Αθανάσιος (Μυτιληναίος).

Έτσι ακατήχητοι που είμαστε παρασυρόμαστε από κακοδοξίες η καινοφανείς θεωρίες, κι έτσι συγχέουμε την Εκκλησία με τον πρώτο, την σύνοδο η την διοικούσα Εκκλησία.

Βεβαίως και δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη η να κάνουμε υπακοή στον πρώτο, γιατί δεν είναι αλάθητος, όπως ο … Πάπας (!), ούτε και στην σύνοδο η την διοικούσα Εκκλησία της τοπικής Εκκλησίας μας, όταν δεν ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, με σύμβουλο τον Γέροντα μας και ύψιστο και μοναδικό κριτήριο τις αποφάσεις των Επτά (Εννέα) Οικουμενικών Συνόδων.

Η δοκιμαστική δε εφαρμογή στην πράξη αυτών των κακοδοξιών περί Εκκλησίας και συνοδικότητας στην «σύνοδο» της Κρήτης το 2016 επιβεβαίωσε την ορθότητα της παραδοσιακής αυτής στάσης, γιατί στην «σύνοδο» αυτή δυστυχώς, κατά τον κανονισμό της, λόγο και ψήφο είχαν μόνο οι προκαθήμενοι, και μάλιστα κάποιοι εξ αυτών έφτασαν να υπογράψουν τις αποφάσεις ακόμη και για λογαριασμό επισκόπων που δεν υπέγραψαν (ο Κύπρου υπέγραψε αντί του Λεμεσού και του Μόρφου)!

Το ίδιο είδαμε και στην αντικανονική αναγνώριση από τον Αρχιεπίσκοπο Ελλάδος και από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, χωρίς να υπάρξει συνοδική απόφαση της τοπικής εκκλησίας της Ελλάδος η της Κύπρου, μιας σχισματικής ομάδας στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα την διεύρυνση του σχίσματος και τον απηνή διωγμό της μέχρι προ τινος αναγνωρισμένης από όλες τις τοπικές εκκλησίες κανονικής Εκκλησίας της Ουκρανίας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ονούφριο.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η διοικούσα Εκκλησία συχνά υποκύπτει στις πιέσεις του Καίσαρα, κυρίως δε του ξένου παράγοντα, αφού, για διάφορους λόγους, η εθνική κυριαρχία της χώρας μας έχει μειωθεί.

Και, για τον λόγο αυτό, τα τελευταία χρόνια καταγράφεται μια σημαντική μείωση της εμπιστοσύνης του λαού στους θεσμούς, που παλαιότερα ενέπνεαν μεγάλη εμπιστοσύνη, την Εκκλησία, την Δικαιοσύνη και τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Στην πολιτική δε ο λαός έχει δίκιο γιατί είναι μοναδικός αφέντης και κυρίαρχος, αλλά και γιατί δικαιούται να κάνει ακόμη και λάθος, αφού μένει και το πληρώνει, ενώ οι διάφοροι χρυσοκάνθαροι, που προσπαθούν να τον ποδηγετήσουν, δεν πληρώνουν ποτέ τίποτα.

Οι πιέσεις του Καίσαρα έχουν προφανείς οικουμενιστικές στοχεύσεις, να ενωθεί δηλαδή η Εκκλησία με τις «εκκλησίες» και κατόπιν η Ορθοδοξία (η εξ αποκαλύψεως αλήθεια) με τις θρησκείες (τις αλήθειες που επινοήσαν οι άνθρωποι για να καλύψουν τις ψυχολογικές ανάγκες και να υπηρετήσουν τα συμφέροντα τους).

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, την κατά τον Άγιο Ιουστίνο (Πόποβιτς) κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής μας, δηλαδή τον Αρειανισμό, δηλαδή στην βάση της θεωρίας ότι όλοι, ο Χριστός, και ο Μωάμεθ, ο Βούδας, κ.α., είναι καλοί άνθρωποι.

Κι έτσι θα υπάρξει παγκόσμια ειρήνη. Δεν έχει σημασία ότι έτσι με αυτό τον αχταρμά κανείς δεν θα σωθεί!

Αλλά οι πιέσεις αυτές έχουν και προφανείς γεωπολιτικές στοχεύσεις, να υποκατασταθεί η Εκκλησία από τον Πρώτο και έτσι να ελέγξει ο Καίσαρας την Εκκλησία με τον έλεγχο του Πρώτου, που είναι ευκολότερος από τον έλεγχο του πληρώματος και όλων των επισκόπων της Εκκλησίας.

Στον βαθμό που το κείμενο αναφέρεται στην υποταγή της Εκκλησίας στον Καίσαρα (κυρίως τον ξένο παράγοντα), το κείμενο αυτό δεν είναι επικριτικό αλλά μάλλον αυτοκριτικό.

Έχουμε όλοι ευθύνη, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες και την θέση του, που και η Πολιτεία και η Εκκλησία μας έχουν ουσιαστικά στερηθεί την ανεξαρτησία τους.

Και δεν αρκεί να ζητούμε από τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς μας ηγέτες, που προέρχονται από την κοινωνία μας και έχουν όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα της, να αντισταθούν και ουσιαστικά να γίνουν ακόμη και μάρτυρες, αν πρώτα εμείς δεν έχουμε την αποφασιστικότητα και το θάρρος να αγωνισθούμε, να μαρτυρήσουμε, εν ανάγκη, για την πίστη και την πατρίδα μας.

Αυτός θα ήταν και ο καλύτερος τρόπος να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την παλιγγενεσία μας, να συνεχίσουμε τον αγώνα τους «υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Και, αν είχαμε αυτή την αποφασιστικότητα και αυτό το θάρρος για να πούμε «ελευθερία η θάνατος» (η «νίκη η θάνατος» για τους Μανιάτες, αφού ήταν ελεύθεροι), οι εχθροί μας θα το σκέφτονταν να μας αντιμετωπίσουν.

Γιατί οι 300 του Λεωνίδα υπήρξαν μόνο μια φορά; Γιατί οι εχθροί τους γνώριζαν ότι θα έπρεπε να καταβάλουν βαρύ φόρο αίματος για να τους υποτάξουν (και όχι απλά να βάλουν χέρι στο πορτοφόλι τους).

«Δώσε αίμα» (μεταφορικά και κυριολεκτικά), για να λάβεις πνεύμα» έλεγαν οι Πατέρες μας, πνεύμα ελευθερίας.

Και, αν αυτά φαίνονται εξωπραγματικά (όλα τα μεγάλα φαίνονται εξωπραγματικά και ακατόρθωτα χωρίς την βοήθεια του Θεού), τότε ο «σώζων εαυτόν σωθείτω» με Γέροντα ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας και με ύψιστο και μοναδικό κριτήριο τις αποφάσεις των Επτά (Εννέα) Οικουμενικών Συνόδων!

(1) «H συνοδικότης ανήκει στην ουσία της εκκλησίας» (Ι. Καρμίρη, Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, Αθήναι, 1973, σ. 521-523). «Η Αγία Τριάδα είναι σύνοδος, συνέρχεται υπό το πρωτείο του Πατρός, και η Εκκλησία είναι εικόνα της Αγίας Τριάδος», βλ. Μητροπολίτου Περγάμου Ιω. Ζηζιούλα, Συνοδικότητα και Πρωτείο, Θεολογία, 2015. Όλες αυτές οι κακοδοξίες περιλαμβάνονται στην εγκύκλιο του Πάπα Ιωάννη Παύλoυ το 1995 «Ut unum sint», που βασίζονται στο περί εκκλησίας σύνταγμα της Β’ Βατικανής Συνόδου και δυστυχώς έχουν συμπεριληφθεί αυτούσια και στα κείμενα της Συνόδου της Κρήτης. «Η Εκκλησία είναι εικών της Αγίας Τριάδος», «Η Εκκλησία αυτή καθ’ εαυτή είναι Σύνοδος». Βλ. Ορθόδοξη Κριτική επί του κειμένου Συνοδικότητα και Πρωτείο του Μητροπολίτου Περγάμου Ιω. Ζηζιούλα, Μοναχών Παϊσίου και Επιφανίου, Σημείωση 1, σ. 26-29, Έκδοσις Ιερού Κελλίου Αγίων Αρχαγγέλων, Άγιον Όρος, 2017.