Την Κυριακή του Παραλύτου ο Σεβασμιώτατος Μητροπλίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο και προέστη της Θ. Λειτουργίας στον Ι. Ναό Αγ. Αποστόλου Παύλου Σταθμού Λαρίσης πλαισιωμένος από τον δραστήριο προϊστάμενο του Ναού Αρχιμ. Φιλόθεο Ορφανουδάκη και τον συνεφημέριό του π. Εμμανουήλ. Αφορμή για το κήρυγμά του πήρε από την ευαγγελική περικοπή της ημέρας.

1. Την φράση « άνθρωπον ουκ έχω» του παραλύτου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, είπε ο Σεβασμιώτατος, επαναλαμβάνουν συνεχώς πολλοί άνθρωποι,που βιώνουν την μοναξιά.

Άλλωστε ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στον κόσμο,που έχει συνείδηση της μοναδικότητας αλλά και μοναχικότητάς του.

Ο άνθρωπος αισθάνεται μόνος,όταν οι άνθρωποι,που αγαπά φεύγουν, αποχωρίζονται από αυτόν ή πεθαίνουν. Αισθάνεται μοναξιά, όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση στην αγάπη που προσφέρει. Όμως η αγάπη είναι δώρο. Το δώρο μπορείς να το προσφέρεις, δεν μπορείς να το αξιώσεις.

Αισθανόμαστε ακόμα μόνοι μπροστά στην όποια ενοχή μας. Μόνοι τέλος είμαστε μπροστά στο θάνατο. Όταν θα αποχωριζόμαστε από όλους και όλα.

2. Πολλές συμπεριφορές του ανθρώπου είναι απεγνωσμένες προσπάθειες απόδρασης από την μοναξιά. Η προσκόλληση σε πρόσωπα ή πράγματα. Η συνεχής αναζήτησή θεμιτών ή αθεμίτων απολαύσεων. Η αυτοκαταστροφική στροφή στις παραισθήσεις των ουσιών.

Ματαίως ! Η μοναξιά δεν ξεπερνιέται. Μόνο μπορούμε να την μεταμορφώσουμε σε δημιουργική μοναξιά. Πώς ;

3. Ας παρακολουθήσουμε τον Χριστό. Στην μοναξιά της ερήμου αντιμετώπισε τους πειρασμούς του Διαβόλου ( Μάρκ. α, 13 ).

Και εμείς στην μοναξιά αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις όχι μόνο από έξω, αλλά και από μέσα μας. Βλέπουμε τον «έσω άνθρωπο» συνειδητοποιούμε τις απωθήσεις μας και ωριμάζουμε.

Στην μοναξιά ακόμη επικοινωνούμε με τον Θεό. «Λάλει Κύριε,ο δούλος σου ακούει», λέει ο Προφήτης.

Και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει για τον Κύριο : « Ανέβη εις το όρος κατ ´ ιδίαν προσεύξασθαι.

Οψίας δε γενομένης μόνος ην εκεί» (Ματθ. ιδ, 23 ). Όταν βραδιάζει συνειδητοποιούμε εντονότερα την μοναξιά.

Όμως εκεί μακριά από θορύβους επικοινωνούμε με τον Θεό.«Χρη τι και ησυχάζειν ώστε αθολώτως προσομιλείν τω Θεώ και μικρόν απάγειν τον νουν από των πλανομένων», όπως λέγει ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.

4. Και όταν επικοινωνήσουμε με τον Θεό, τότε ξαναβρίσκουμε και τους ανθρώπους «εν Χριστώ».

Συμβαίνει αυτό το παράδοξο: Να ζούμε ανάμεσα σε ανθρώπους και να αισθανόμαστε μόνοι και ένας ερημίτης, που επικοινωνεί «μόνος μόνω Θεώ» να αγκαλιάζει τους ανθρώπους με αγάπη, και να τους νοιώθει κοντά του.

Αλλωστε μέσα στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησια είμαστε «συμπολίται των Αγίων και οικείοι του Θεού».

Ανήκουμε στην οικογένεια του Θεού. Οι Άγιοι είναι οι φίλοι μας, ο διπλανός μας είναι ο αδελφός μας.

Και ακούμε τον Χριστό να μας λέει: «Εγώ πατήρ, εγώ μήτηρ, εγώ αδελφός. Πάντα εγώ. Τι πλέον θέλεις;» (Ι. Χρυσόστομος).

Έτσι στην φαινομενική φτώχεια της μοναξιάς κρύβονται όλοι οι θησαυροί: Ωριμάζουμε ως άνθρωποι,επικοινωνούμε με τον Θεό και ξαναβρίσκουμε τους ανθρώπους « εν Χριστώ».

Επειδή «Εν εσμέν οι πάντες και εν αλλήλοις και εν Χριστώ, Χριστός γαρ εστίν ο της ενότητος σύνδεσμος» (Ι. Χρυσόστομος).

Ποτέ,λοιπόν,δεν είμαστε μόνοι,κατέληξε ο Μητροπολίτης Κορωνείας, μόνο να μη σπάσει αυτός ο κρίκος!

Προ της Απολύσεως ετέλεσε Ι. Τρισάγιο δια τα εννιάμερα του μακαριστού Πρωτοπρ. Μηλτιάδη Καστανά,εφημερίου του Ναού.