Ιωάννης Μπούτσης
Αρχιδιάκονος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

«[…]. Η χαρά μου θα είναι μεγάλη κάθε φορά που είτε με τις οικογένειές σας, είτε με
τους ενορίτες σας θα έρχεσθε στη Ναύπακτο, ανανεώνοντας έτσι την ενότητα και
την αγάπη που πρέπει να έχουμε.

Τέλος θα αποτελέσει για μένα μεγάλη χαρά, τιμή και ευλογία, εάν η λειτουργική και
ποιμαντική σας διακονία το επιτρέψει να παρευρεθείτε κατά την ενθρόνιση μου στη
Ναύπακτο, την Κυριακή 2 Απριλίου και ώρα 05:00 μ.μ.
Ο Θεός μαζί σας αγαπητοί μου αδελφοί.

Μετ ευχών και αγάπης
Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Νικόδημος.

Οι παραπάνω λέξεις ανήκουν στην τελευταία επιστολή του μακαριστού Νικοδήμου στους κληρικούς της Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας λίγες ημέρες πριν την ενθρόνιση του.

2 Απριλίου, η Αγία μας Εκκλησία τιμά στο αγιολόγιο της τους Μάρτυρες Αιδέσιο, Αμφιανό, Πολύκαρπο και Θεοδώρα, αλλά για εμάς τους Βοιωτούς η σκέψη μας την ημέρα αυτή τρέχει κοντά σε έναν λεοντόκαρδο κληρικό που όλοι αγαπήσαμε!

Τον μακαριστό Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κυρό Νικόδημο Ζαλούμη (1952 - 1995).

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Νικόδημος εκοιμήθη αιφνιδίως στην καρδιά της Άνοιξης, τη χαρμόσυνη ημέρα της 21ης Μαΐου του έτους 1995 μετά από τροχαίο δυστύχημα, σε ηλικία 43 ετών.

Ο π. Νικόδημος γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Αγιοτόκου Λέσβου το 1952. Γυιός του Δημητρίου και της Βενετίας Ζαλούμη ανατράφηκε από μικρό παιδί «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Από τη νηπιακή του ηλικία ακόμα, αρεσκόταν να εκκλησιάζεται και να διακονεί τον μακαριστό π. Ευστράτιο Μανωλέλη, ο οποίος ήταν και ο πρώτος του πνευματικός.

Αγαπούσε τη Θεία Λατρεία και ήταν κυριολεκτικά λάτρης της Βυζαντινής μας Μουσικής. Η αγάπη του για την Εκκλησία και ο πόθος του για την ιερωσύνη τον οδήγησαν να φοιτήσει στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή.

Μετά την αποφοίτηση του κατετάγη στον Ελληνικό στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα Ελλάδα, τη δεύτερη μεγάλη αγάπη του, όπως χαρακτηριστικά συνήθιζε να λέει.

Η στρατιωτική του θητεία, την οποία υπηρετούσε στη Θήβα της Βοιωτίας, στάθηκε αφορμή να συνδεθεί με τη Βοιωτική εκκλησία.

Συνδέθηκε με το γέροντα Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημο Γραικό (τον Παππού), την καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Ευαγγελιστρίας Γερόντισσα Ανθούσα Μαντά (την Μάνα), και τον τότε Πρωτοσύγκελλο της κατά Βοιωτίαν Εκκλησίας και σημερινό Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας μας, Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο τον Β´.

Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, η Ιερά Μητρόπολη μας τον χρησιμοποίησε ως κατηχητή και ως διευθυντή του εκκλησιαστικού οικοτροφείου, ενώ παράλληλα φοιτούσε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

Την πρωτοχρονιά του 1978 χειροτονήθηκε διάκονος από τον γέροντα Μητροπολίτη Νικόδημο, τον οποίο υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος μέχρι την παραίτηση του από τον Μητροπολιτικό Θρόνο της Βοιωτίας το 1981.

Την πρωτοχρονιά του 1982 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ Ιερώνυμο τον Β´, τότε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας και αυθημερόν του δόθηκε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου.

Υπηρέτησε στη συνέχεια ως Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως, πνευματικά υπεύθυνος πολλών κατασκηνωτικών περιόδων, πνευματικός και Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Λουκά.

Το 1987 ο τότε Ποιμενάρχης μας εκτιμώντας τα πολλά του προσόντα, του αναθέτει τα καθήκοντα του Πρωτοσυγκέλλου. Μπορώ να πω ότι εάν σε όλες τις θέσεις στις οποίες είχε υπηρετήσει τα κατάφερε θαυμάσια, στη θέση του Πρωτοσυγκέλλου διέπρεψε.

Έγινε πραγματικά το δεξί χέρι του Μητροπολίτη μας και φάνηκαν τα ιδιαίτερα διοικητικά του προσόντα.

Γενικά ο π. Νικόδημος ήταν τα «πάντα τοις πάσι» και για όλα αυτά οι κληρικοί της Βοιωτίας τον αγαπούσαν και ο Βοιωτικός λαός τον λάτρευε.

Για όλ’ αυτά ο Ποιμενάρχης και πνευματικός Πατέρας μας τον προώθησε στο μέγιστο της Αρχιερωσύνης αξίωμα τον Ιανουάριο του 1995 και ετέθη «ο λύχνος επί την λυχνίαν» και έγινε ο π. Νικόδημος για τη Ναύπακτο «η πόλις η επάνω όρους κειμένη», «το φως του κόσμου», «το άλας της γης».

Όλοι ζήσαμε το συγκλονισμό του λαού και στη Βοιωτία και στη Ναύπακτο κατά την εκλογή (26 Ιανουαρίου 1995), τη χειροτονία (28 Ιανουαρίου 1995) και την ενθρόνιση (2 Απριλίου 1995), η οποία μου έδωσε την αφορμή σήμερα για να γράψω αυτές τις λίγες σκέψεις.

Παραθέτω ως κατακλείδα ένα μικρό απόσπασμα του ενθρονιστήρίου λόγου του στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου πόλεως Ναυπάκτου την 2α Απριλίου του 1995:

«[…]. Δεν φιλοδοξώ, αδελφοί μου, να ενθρονισθώ σε χρυσοποίκιλτους και
μεγαλοπρεπείς αρχιερατικούς θρόνους ,αλλά έχω την πνευματικήν φιλοδοξία να
ενθρονισθώ στη συνείδηση και στις καρδιές του λαού μας. Η ουσιαστική ενθρόνιση
θέλω να γίνει εις την καρδιά του καθενός σας […]».

Έμεινε στην ιστορία ως ο Επίσκοπος των 50 ημερών!

Άγιε Πατέρα μας, αιωνία ας είναι η μνήμη σου και η ευχή σου πάντα να μας συνοδεύει.

Με τους Θηβών Ιερώνυμο, Μυτιλήνης Ιάκωβο την ημέρα της ενθρόνισης στη Ναύπακτο

Στην κεντρική πλατεία της Ναυπάκτου

Με τον τοποτηρητή τότε, Μαντινείας Αλέξανδρο

Συγκινημένος ενθονίζεται στον Άγιο Δημήτριο πόλεως Ναυπάκτου

Με την Γερόντισσα Ανθούσα,Καθηγουμένη Ευαγγελιστρίας Αλιάρτου στο Επισκοπείο Ναυπάκτου

Ενθρονίζεται στις καρδιές μας