Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη
εφημ. Ι.Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

Την παραβολή του ασώτου υιού μας παρουσιάζει σήμερα, κατά την Ευαγγελική μας περικοπή, ο φιλεύσπλαχνος Χριστός μας, αγαπητοί μου αδελφοί.

Μετά την εισαγωγή μας στην κατανυκτική τούτη περίοδο και εφέτος του Τριωδίου και της πρώτης Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου που ζήσαμε, σήμερα ο Κύριός μας μάς παρουσιάζει τον φιλόστοργο, τον πολυέλαιο και πάνω απ’ όλα δίκαιο πατέρα που παρά τους δυο φαινομενικά τελείως διαφορετικούς υιούς, που του είχε χαρίσει ο Θεός, εκείνος μπόρεσε να σταθεί επαξίως απέναντί τους και στα εύκολα και στα δύσκολα χωρίς ποτέ να αδικήσει κανέναν και πάντοτε με αγάπη και πρόθεση ενότητας προς σωτηρία πάντων.

Δεν θα χρειαστεί να αναλύσουμε την παραβολή, είναι άλλωστε λίγο έως πολύ γνωστή σε όλους μας κι αν ψάξουμε σε βιβλιογραφίες οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την αναλύουν και την νοηματοδοτούν σε κάθε της σημείο.

Ας μείνουμε σε κάποια απλά γεγονότα αυτής και από εκεί να μπορέσουμε να διδαχθούμε αναρωτώμενοι, έτσι ώστε σωστώ τω τρόπω να βιώσουμε αυτήν την περίοδο που ξεκινά περνώντας από τις δυσκολίες, τον πόνο, τις θλίψεις και τον Γολγοθά, στην Ανάσταση.

Πρώτο σημείο, οι δύο χαρακτήρες, του ασώτου και του σώφρονος υιού. Και στους δύο, αν δείξουμε ταπείνωση θα αντικρίσουμε τους εαυτούς μας.

Παιδιά του ιδίου Θεού Πατρός, ο ένας επιπόλαιος, ο άλλος μεθοδικός, ο πρώτος ααπομακρυσμένος από την οικία του την Εκκλησία, ο έτερος ενεργό μέλος αυτής και πάντα θεωρητικά υπάκουος.

Πόσες φορές κι εμείς οι ίδιοι δεν γυρίζουμε την πλάτη στον Χριστό; Πόσες φορές άραγε δε βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία Του αλλά είμαστε πιο φευγάτοι από τον ίδιο τον άσωτο;

Η πνευματική ζωή πολλές φορές στην πορεία της ζωής μας παραμένει στείρα και αυτό για να μπορέσουμε κι εμείς με τον δικό μας αγώνα να φέρουμε καρπό.

Δεύτερο σημείο, ο θεμέλιος λίθος της πίστεως του καθενός από εμάς.

Αν η πίστη μας στηρίζεται σε γερά πνευματικά θεμέλια, τότε δεν θα μας προδώσει ποτέ.

Βλέπουμε τον άσωτο να περνά τόσα, να πονά, να ματώνει αλλά έχει στο μυαλό του τον πατέρα του, τον Χριστό και ασχολείται μόνο με Εκείνον.

Αντιθέτως, ο άλλος δεν σκέφτεται μόνο τον Θεό, αλλά πάνω απ’ όλα βάζει τον ίδιο τον εαυτόν του.

Δεν χαίρεται όχι μόνο που σώθηκε ο αδελφός του, αλλά δεν χαίρεται ούτε με την χαρά του πατρός του και αυτοβυθίζεται στο σκοτάδι της αμφιβολίας.

Αδελφοί μου, το μεγαλύτερο κομμάτι της παραβολής μας ασχολείται με τον απολεσθέντα υιό που τελικά όμως σώθηκε παρά τις αμαρτίες του.

Ο σίγουρα σεσωσμένος παραμένει αδιευκρίνιστο αν σώθηκε και αυτό γιατί η υποκρισία του τον έφερε σε αυτήν την δύσκολη θέση της άγνοιας, στην θέση του Φαρισαίου.

Μη προσευξώμεθα Φαρισαϊκώς αδελφοί, αλλά με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να βοάμε ήμαρτον εἰς σε Σωτήρ, ως ο άσωτος υιός, δέξαι με Πάτερ μετανοούντα, και ελέησόν με ο Θεός.

Αμήν.