Ἕνα μυριόκοσμο ψηφιδωτό λατρευουσῶν συνειδήσεων, καρπός μακρᾶς ποιμαντορικῆς διακονίας πολλῶν πολλῶν πρό ἡμῶν καί πολλῶν μεθ᾽ ἡμῶν μέχρι σήμερα… ἁπλοί μετά ἁπλῶν εὐλαβεῖς χριστιανοί, σπουδαῖοι μετά σπουδαίων συνευλαβεῖς ἐλλόγιμοι, ἐπίσημοι πρός ἐπισήμους ὡσαύτως συνωθούμενοι κι ἀπό ἐσώψυχη ἀνάγκη θρησκευτικοῦ δέους, πλῆθος καί τά εὐλογημένα εἰσέτι παιδία τῆς Ἰωάννειας διδαχῆς μέ τούς γονεῖς τους… μέ ἐπικεφαλῆς πολλούς τῶν τιμιωτάτων Ἱερέων, Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων τῆς Μητροπόλεώς μας… μᾶς περιέβαλαν καί συνείργησαν στή λατρευτική μας συναναφορά πρός τόν λατρευόμενο Θεό, τό συνεορτάζον φιλανθρώπως καί ἑορταζόμενο κατά τό συναξάρι Πανάγιο Πνεῦμα, “τόν ἄλλον Παράκλητον”, χάρη στόν ὁποῖο ἀξιούμεθα νά ἔχουμε κι ἐμεῖς οἱ σημερινοί “Παράκλητον πρός τόν Πατέρα (τόν) Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν”.

Ἦταν ὁ πανηγυρικός μεθέορτος Ἑσπερινός, τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς, στόν πανηγυρίζοντα περικαλλέστατο Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος Πολυκάστρου.

Ἦταν ἄλλη μιά εἰκόνα ―δέν μπορῶ νά τό γνωρίζω πόσο ἀξιόπιστη κατά Θεόν― τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ τῆς παροικούσης καί σ᾽ αὐτόν τόν τόπο τῶν μεταβατικῶν οἰκονομικῶν καί δημογραφικῶν ἐξελίξεων τῆς πατρίδος μας, ὅπως τόσες καί τόσες ἱστορήσεις τοῦ γεγονότος τῆς Ἐκκλησίας, ἀνά τήν πατρίδα μας καί σέ ὅλη τήν Ὀρθοδοξία.

Λαμπροί χορωδοί ἀφύπνιζαν τό λατρευτικό ἦθος, ὅπως πρωτίστως ἡ ἑσπέρια ἑορταστική πανήγυρις, ἡ συλλογική αὐτή ἱεροπρεπής σύναξη, μέ ἐπίκεντρο τόν ἀόρατο καί ἀπερίγραπτο Τριαδικό Θεό, τόν καρδιακῶς παρά πάντων λατρευόμενο και θεατῶς ἐν εἰκόνι προσκυνούμενο σέ μιάν ἀπομίμηση τῆς ἱστορικῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος πού μετέφεραν οἱ πρῶτοι πρόσφυγες τοῦ Πολυκάστρου πρίν ἀπό μιά 100ετία καί σήμερα εὑρίσκεται στή γειτονική Μητρόπολη.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ

Κήρυξα δι᾽ ὀλίγων, ἀφορμώμενος ἀπό τά γνωστότερα ὑμνολογικά ἀκούσματα: «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι».

Ἐπικαλέστηκα εἰδικά τόν ρητορικό ἱερό Χρυσόστομο, περιεκτικά ἀναφερόμενος καί στήν συνολική Ἁγιοπνευματική θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τήν ἄποψη τῶν θεοποιῶν ἐνεργειῶν καί τῶν ἐνεργουμένων καί ἐνεργημάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: προφῆτες καί προφητεία στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀπόστολοι καί ἀποστολική ἐξάπλωση στήν Καινή Διαθήκη, ἀρχιερεῖς μέ ἱερεῖς μέ τήν ἱερατεία καί τήν ποιμαντική τόσων αἰώνων.

Ἡ ἱστορική διαχρονία τῆς Ἐκκλησίας ―εἶπα― καταγράφεται ὡς ἔργο ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐνανθρώπινη γνώση καί μάλιστα καταγράφονται οἱ πλείονες ἀστοχίες καί ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων (τεκμαρτές εἴτε φαντασιωμένες), σάν αἰτιολογία τῆς δυσπιστίας καί ἀπιστίας τοῦ εὐρύτερου κόσμου. Ἐκεῖνο ὅμως πού ὁ κόσμος δέν δύναται νά “θεωρεῖ”, δέν δύναται νά βιώσει καί νά γνωρίσει εἶναι ἡ διαρκής παρουσία καί ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού συγκροτεῖ «ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».

Ἀκόμη καί στίς πιό ἀπέλπιδες περιόδους γιά τήν ἐκκλησιάζουσα ζωή καί ὀρθόδοξη πίστη στό ζῶντα Θεό, ἀκόμη καί στίς πιό ἀποκαρδιωτικές ἀνθρώπινες ἀποτυχίες, ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἀδιακόπως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, γιατί τήν διακρατεῖ, τήν ἐμπνέει, τήν συγκροτεῖ ὁλοτελῶς ὁ Θεός, τό Πανάγιο Πνεῦμα, κατά τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός, ὥστε νά παραμένει σῶμα Χριστοῦ.

Τόνισα ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς ἀποκαλύπτει, μᾶς ἑνώνει, μᾶς διακρατεῖ σέ κοινωνία μέ τόν Σωτήρα μας Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ἱστορικῆς μεθέξεως. Παραμένει ὡς Πρόσωπο μυστηριῶδες καί ἀπερινόητο. Φανερώνεται ἐκπάγλως στήν οἰκονομία τῆς σωτηρίας ἐν εἰκόνι, “ὡσεί περιστερά” (Βάπτιση), μέ “φλόγες ὡσεί πυρός” (καθαρτικές ἀπό ἁμαρτημάτων καί θεοφωτιστικές γιά τό Ἀποστολικό ἀξίωμα), ὡς φῶς (στίς διαρκεῖς θεοφάνειες τῶν Ἁγίων). Παραμένει ὅμως μυστηριῶδες πρόσωπο ὡς Θεός, διότι μᾶς ὁδηγεῖ στόν Κύριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, μᾶς ὁδηγεῖ στόν Χριστό πού εἶναι “ἡ ὁδός πρός τόν Πατέρα”, μᾶς ἑνώνει σέ κοινωνία Χριστοῦ πού εἶναι “ἡ κεφαλή τοῦ σὠματος”.

Καί ἐπ᾽ αὐτοῦ μνημόνευσα ἐκ τῶν οἰκειοτέρων ὕμνων τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ νέου θεολόγου τίς προσευχές προετοιμασίας γιά τή θεία Μετάληψη. Ὅπου βλέπουμε ἐμφαντικά καί ξεκάθαρα τό σωτηριολογικό σκοπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἕνωση μέ τό Χριστό (Χριστοποίηση), τήν ὁποία συνεργεῖ καί ἐνεργεῖ τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Ἐνεργώντας χάρη στή δική μας φιλοτιμία μετανοίας καί ἐκκλησιοποίησης, αὐτομεμψίας καί ἀνθρωπιᾶς, βραβεύοντας τήν εὐπρέπεια τῆς κοινωνικῆς παρεμβατικότητας καί δημιουργικῆς προσφορᾶς.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΜΑΣ

Ἡ θεολογία τῆς σωτηρίας δέν καταργεῖ (ἀλλά σώζει) τήν ἱστορία τῆς πορείας μας ἐπί γῆς. Δέν καταργεῖ, ἀλλά “ἁγιάζει”, εὐλογεῖ, ἐμπνέει, προσδέχεται τήν ἀνθρώπινη πορεία, ὥστε νά πορεύεται τήν φυσικότητα πού χάρισε ὁ Θεός καί μέσα σ᾽ αὐτά τά βιούμενα ὅρια τῆς ἀνθρωπινότητος νά καταξιώνεται κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Καί μάλιστα παρεξέβην, βλέποντας τά παιδάκια μέ τούς γονεῖς, βλέποντας καί τούς ἐν ἀρχαῖς καί ἐξουσίαις. Παρεξέβην, μιλώντας γιά μιά οὐσιαστική διάσταση τῆς διατήρησης τῆς παράδοσής μας, ὥστε νά ἀναδεικνύεται ἡ πατρίδα μας δημογραφικῶς ὑγιαίνουσα. Ὑπέμνησα στά παρόντα πολιτικά πρόσωπα τήν τεράστια εὐθύνη τῆς Πολιτείας νά ἀνοίξει δρόμους ὄχι μόνο οἰκονομικῆς εὐεξίας, μέσα ἀπό τά ἀδιέξοδα τῆς κρίσης, ἀλλά νά θελήσει νά ἀνοίξει ρωμαλέους δρόμους δημογραφικῆς διάρκειας στό λαό μας. Αὐτό δέν σημαίνει “φοβικά σύνδρομα”, ἀλλά ρεαλιστικές ἐκτιμήσεις σεβασμοῦ καί σχεδιασμοῦ τῶν δεδομένων τῶν ἕτοιμων γιά πρόσληψη τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδαχῆς καί παραδόσεως.

Καταλήγοντας, ἐπικαλέστηκα τή γνωστή διδαχή τοῦ θεοφόρου ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, ὅτι «σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Διότι σωτηρία εἶναι ἡ θέωση, ὅπως θελογοῦσε ὁ Μ. Ἀθανάσιος καί ὅλη ἡ Πατερική διαχρονία, ἄλλοι ἀναλύοντας τά ἐπιμέρους, ἄλλοι θεολογώντας γενικότερα τό βασικό δώρημα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Δέν εἶναι τυχαία ἡ ἐπευχετική ἐπίκληση γιά τούς προσερχομένους στήν θεία Εὐχαριστία: «Ὥστε γενέσθαι τοῖς μεταλαμβάνουσιν εἰς νῆψιν ψυχῆς, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς κοινωνίαν τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, εἰς βασιλείας οὐρανῶν πλήρωμα, εἰς παρρησίαν τὴν πρὸς σέ, μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα».

***

Τελέσθηκε ἐντός τοῦ Ναοῦ ἡ ἀρτοκλασία καί ἐπακολούθησε μακρά λιτανευτική πορεία διά τῆς μεγάλης κεντρικοῦ ὁδοῦ τοῦ Πολυκάστρου. Πλῆθος λαοῦ, ἀπό τήν πόλη ἀλλά καί τά χωριά τοῦ νομοῦ, πού εἶχε προσέλθει νά προσκυνήσει, συμμετεῖχε εἴτε συλλιτανεύοντας στή μακρά πορεία εἴτε παρεστηκός εὐλαβικά καί περιβάλλοντας τήν λιτανεία τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τίς ἐπιμέρους δεήσεις.

Ἡ Ἐνορία δεξιώθηκε τούς πάντες γενναιόδωρα.

Συμμετεῖχαν ὁ Περιφερειάρχης Κ. Μακεδονίας κ. Ἀπόστολος Τζιτζικώστας, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης κ. Ἀνδρέας Βεργίδης, ὁ τ. Ὑπουργός Ἀγροτικῆς Πολιτικῆς κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, ὁ ὑποψήφιος Βουλευτής κ. Πέτρος Παππάς, ὁ τ. Ὑφυπουργός κ. Κωνσταντίνος Κιλτίδης, ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ἐπικεφαλῆς τῶν κ.κ. Ἀντιδημάρχων καί τῆς Προέδρου τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου κας Γαρυφαλλιᾶς Καρβουνιάρη, ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς δημοτικῆς μειοψηφίας κ. Χρῆστος Γκουντενούδης καί ὁ ὑποψήφιος κ. Θεόφιλος Τιρεκίδης, Πρόεδροι τῶν Δημοτικῶν Κοινοτήτων τοῦ Δήμου, ὁ Διοικητής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Ταξίαρχος κ. Θεόδωρος Ἐλευθεριάδης, ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Μικρός, ὁ Ὑποδιευθυντής τῆς Π.Υ. Κιλκίς κ. Χρῆστος Γκαντίδης, ὁ Διοικητής τοῦ Α.Τ. Πολυκάστρου κ. Ἰωάννης Στέρζος.

Ἀφεθείς στήν δαψιλευόμενη εὐλογία τοῦ Θεοῦ ὑπέρ πάντων, δέν θέλησα νά ἐπαινέσω διά λόγων τούς δύο φιλοτίμους ἐφημερίους τῆς Ἐνορίας π. Ἐμμανουήλ καί π. Ἀθανάσιο, ὅπως καί τό ἄρτια ὀργανωμένο σῶμα τῶν ἐπιτρόπων καί τῶν ἐθελοντῶν καί ἐθελοντριῶν τοῦ ὅλου ἐνοριακοῦ ἑορτασμοῦ καί τῆς συνεχοῦς λειτουργικῆς καί ποιμαντικῆς παρουσίας.

***

Η ΚΥΡΙΩΝΥΜΗ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ

Εὐλογία παρά Θεοῦ προπαντός ἡ κυριώνυμη λατρευτική σύναξη, τό πρωΐ τῆς Δευτέρας.

Πλῆθος πολύ τοῦ λαοῦ ἀπό πάσης τῆς Παιονίας προσῆλθε καί συνῆλθε εἰς ἕν, γιά νά συλλατρεύσουμε τήν Ἁγία Τριάδα στό φερώνυμο μεγαλοπρεπή Ναό.

Μετά τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀπευθύναμε πάλι τά πρός τήν ἑορτήν ἀπαραίτητα για τόσες συνειδήσεις συλλατρευτῶν χριστιανῶν. Ἡ λατρευτική πρός τό Πανάγιο Πνεῦμα (πρός τήν Ἁγία Τριάδα) εὐλάβεια ὅλων τῶν προσελθόντων ἦταν τό ἔναυσμα καί τό κίνητρό μας. Θά μπορούσαμε νά θεολογήσουμε, ὅμως ἡ σύνθεση τοῦ ἐκκλησιάσματος ἀπαιτοῦσε ἁπλούστερο ποιμαντικό λόγο.

Ἀπό τά δεητικά ἐννοήματα τοῦ Οἴκου τῆς ἑορτῆς

Ξεκινήσαμε λοιπόν ἀπό τή Δέηση τοῦ ἑορτίου Οἴκου καί τήν ἑρμηνεύσαμε, ὥστε να γίνει ἐννοούμενη κοινή δέηση. Εἶναι μιά χριστολογική ἀναφορά, μιά “ἀνάπτυξη” τῆς παμπεριεκτικῆς μονολόγιστης Εὐχῆς καί τῶν κατανυκτικῶν προϋποθέσεών της: «ταχεῖαν και σταθηράν δίδου παραμυθίαν τοῖς δούλοις σου, Ἰησοῦ, ἐν τῷ ἀκηδιάσαι τά πνεύματα ἡμῶν…».

Ἡ θεόκτιστη “ζῶσα πνοή” μας εἶναι τρεπτή, ἀκηδιάζει διαρκῶς. Ὁπότε καταφεύγουμε στόν Κύριό μας, ὁμολογώντας ἔμμεσα τη θεότητά Του “ὡς δοῦλοι-κτίσματα” τῆς φυσικῆς Του Κυριότητος και ὁμολογώντας ἄμεσα τήν εὐγνώμονα λατρευτική μας ἀναφορά γιά τήν σωτηριώδη ἐνανθρώπησή Του καί τήν ἀποκάλυψή Του ἐν ἀνθρώποις ὡς Ἰησοῦ (ὁ Θεός σώζει).

Καί Τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς παρέχει στή δική μας κτιστή διάρκεια “ταχείαν” καί “σταθηράν παραμυθίαν”. Τόν ἱκετεύουμε νά μή μᾶς ἀποχωρίζεται, καθώς, ἀντί νά Τόν χαιρόμαστε διαρκῶς, ἐμεῖς παγιδευόμαστε στίς θλίψεις καί στά συμβάντα τοῦ βίου. Αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν ἐν Τριάδι Θεό δέν ἀπολυτοποιεῖ καί δέν θεοποιεῖ ἀπολύτως κανέναν, αὐτός πού σέβεται τόν Θεό δέν φοβάται ἀπολύτως κανέναν. Καί αὐτός πού ἔχει μέσα του τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στέκει ἀπό ἄποψη πνευματική πέρα καί πάνω ἀπό ὅλους, ἔχοντας ὅμως στραμμένα τό νοῦν καί τήν καρδιά του στόν Ἀρχηγό καί Τελειωτή τῆς πίστεώς μας. Μάλιστα, ἀδημονώντας, Τόν ἐκλιπαροῦμε νά βιαστεῖ νά μᾶς “ἐγγίσει” Ἐκεῖνος «ὁ πανταχοῦ». Τόν ἐκλιπαροῦμε νά “ἐπαναλαμβάνει” Ἐκεῖνος στόν καθένα μας τήν ἐμβίωση καί τήν ταύτιση μέ τήν λυτρωτική ἐνανθρώπηση. Τόν ἱκετεύουμε νά ἀναπληρώνει στήν τρεπτή κτιστότητά μας αὐτό πού ἐμεῖς ξαστοχώντας “λησμονοῦμε” νά βιώνουμε καί πάσχουμε μιάν “ὑπαρκτική ἀστοχία”.

Ὅμως, ὁ κοινός ἑορτασμός γίνεται ὡσάν μιά καρδιά καί ὡσάν ἕνα στόμα ἱκετευτικό (ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν καί δοξολογῶμεν τό Πανάγιόν σου Πνεῦμα). Μέ τά λειτουργικά βιώματα καί τά ὑμνολογικά ἐννοήματα, ἐπανευρίσκουμε τήν ταυτότητά μας, τό νόημά μας, τήν ἕνωσή μας μέ τό Χριστό καί τή λατρευτική μας διά βίου ἀναφορά σ᾽ Ἐκεῖνον πού μᾶς ἑνώνει μαζί Του, στό Πανάγιο Πνεῦμα.

Καί μάλιστα τονίσαμε ὅτι, ὡς Θεός, τό Ἅγιο Πνεῦμα οὔτε προσδέεταί τινος οὔτε ἐξαναγκάζεται σ᾽ αὐτήν τή σωστική κίνηση τῆς φιλανθρωπίας Του.
Ἀπό κοινοῦ ἐνεργῶν ὁ Τριαδικός Θεός, χάρη στην ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου ὑπέρ ἡμῶν, “τούς θερμῶς μετανοοῦντας καί καθαίρει και λαμπρύνει και φωτός ποιεῖ μετόχους, κοινωνούς θεότητος ἐργαζόμενος ἀφθόνως”.

Ὅμως, θέλει νά τό ἀποδεχόμαστε ἐλευθέρως αὐτό τό δώρημα καί νά τό ἀποζητοῦμε αὐτό μέ μιά θεολατρευτική ἐπιπόθηση, μέ μιά μετανοοῦσα λαχτάρα, μέ μιάν ἐπιστροφή πρός Αὐτόν.

“Μή λυπεῖτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον”

Ἀφορμώμενοι ἀπό τήν ὡραιότητα τοῦ Ναοῦ καί τόν κοινό λατρευτικό ἦθος, θυμίσαμε πρός ὅλους τούς συνεκκλησιασμένους τό μεγάλο δῶρο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως.

Εἴμαστε κεκλημένοι νά γίνουμε “ναοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, κατά τόν προφητικό λόγο “ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω” (στήν ἐκκλησιαστική ὁλότητα) καί κατά τόν ἀποστολικό λόγο “οὐκ οἴδατε ὅτι ναός Θεοῦ ἐστε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;” (στήν ἐκκλησιαστική ὁλότητα καί τά ἐπιμέρους μέλη).

Καί γι᾽ αὐτό ὑποδείξαμε πάλι πρός ὅλους τούς συμμετόχους τοῦ λειτουργικοῦ μυστηρίου τήν Καινοδιαθηκική ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου: “Μή λυπεῖτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως”. Ἡ βδελυκτή καταφρόνηση τῆς παρουσίας Του καί τῆς ἐνεργοῦ δράσεώς Του ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ μιάν αὐτοκόλαση. Καθώς τόν ἀποστερεῖ ἀπό τήν χαριτόδωρη παρουσία Ἐκείνου “ἐν ᾧ τά πάντα ζεῖ καί κινεῖται”.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πανταχοῦ παρόν καί ἐνεργά παρόν σέ κάθε ἱερό Μυστήριο. Ἡ χάρη Του γίνεται ἀποδεκτή καί μεθεκτή ἀπό μᾶς, μέ μιά ζωή ἁρμόζουσα πρός τήν παρουσία Του, συνεπή πρός τήν ἐπέλευσή Του, λειτουργημένη καί μεταλειτουργική στήν ἀναφορά της πρός τήν λατρευόμενη Ἁγία Τριάδα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δίνει τή χάρη Του μέ τό βάπτισμα τῆς ἀναγεννήσεως, μέ τό χρίσμα σφραγίσεως τῆς θείας υἱοθεσίας, μέ τήν ἐξομολόγηση τῆς μετανοίας, μέ τήν κοινωνία τῶν ἀχράντων μυστηρίων, μέ τήν ἐπευλόγηση τῆς κοινῆς πορείας τοῦ ἀνδρογύνου διά τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, μέ τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, μέ σύνολο τό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας.

Καί καταλήξαμε μέ μιάν ἔκκληση καί παράκληση: ὅλοι νά ἀρχίσουν νά μαθαίνουν διά τοῦ λειτουργικοῦ παραδείγματος στά παιδιά τους νά ξαναζοῦν τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐθίζονται στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, νά χαίρονται τή συμμετοχή τους στήν Ἐκκλησία.

† Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ