Ἡ μοναδική Προηγιασμένη μεσοβδόμαδα τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς, μεθέορτα τῆς ἐνθαρρυντικῆς Σταυροπροσκύνησης καί προεόρτια τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἦταν ἡ μέρα πού ἐπιλέξαμε γιά εἰδικούς ποιμαντικούς λόγους, ὥστε νά λειτουργήσουμε τό ἑσπέρας στο Ναό τῆς Παναγίας Ἄξιόν Ἐστιν Ἀξιούπολης καί νά τελέσουμε τή χειροτονία ἑνός Ἱεροδιακόνου ἀπό τήν ἐπαρχία μας.

Γιά ἀρκετά χρόνια διακονοῦσε ἐθελοντικά κάθε Κυριακή ὡς ἱεροψάλτης τίς λειτουργικές ἀνάγκες Ἐνοριῶν μας καί τώρα πλέον ἔφθασε ἡ ὥρα νά διακονεῖ ὡς ἄμισθος Διάκονος τόν ἐμπερίστατο παπα-Ἠλία τῆς Πηγῆς Ἀξιουπόλεως.

Πρό ἔτους τελέσαμε τά ἐγκαίνια τοῦ νέου Ναοῦ, κατάγραφου χάρη στή φιλοτιμία τοῦ Πλαγιώτη διάδοχου ἐφημερίου π. Ἀναγνώστη Σογιανκεχαγιᾶ.

Ἐν μέσῳ Ἱερομονάχων καί Ἱερέων καί Διακόνων μας, συλλειτουργῶν καί συνευχομένων, στό φιλόξενο Ναό τῆς Παναγίας-Ἄξιόν Ἐστιν Ἀξιουπόλεως, κατάμεστο ἀπό Ἀξιουπολίτες καί προσκυνητές, ἀλλά καί πλείστους ὅσους ἐκ τῶν συγχωριανῶν τοῦ χειροτονουμένου ἀπό τή Μεσιά, συμπαρόντων καί τοῦ Δημάρχου Παιονίας Κωνσταντίνου Σιωνίδη καί τοῦ τοπικοῦ Προέδρου Κύρου Καλαβάζη, προσήλθαμε γιά τήν ἱερουργία τοῦ διττοῦ Μυστηρίου.

Τελέσαμε τήν Ἀκολουθία τῆς Θ΄ Ὥρας καί τῶν Τυπικῶν, χειροθετήσαντες τόν ὑποψήφιο σέ Ὑποδιάκονο. Καί προέστημεν τῆς θείας Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων, μετά τήν εἰσόδευση τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων τελέσαντες τήν χειροτονία εἰς Διάκονον τοῦ νέου Κληρικοῦ μας.

Ἦταν ἕνα γεγονός πού προσδοκοῦσαν νά τό ζήσουν πολλοί ἐνορίτες τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Μεσιᾶς, ὁπότε ἡ λειτουργική συγκυρία τῆς ἡμέρας καί ἡ ἑσπερινή της τέλεση παρέσχε τήν εὐκαιρία τῆς συμμετοχῆς πλειόνων Κληρικῶν μας καί πολύ περισσοτέρων λαϊκῶν στο διττό ἱερότατο γεγονός.

Ἀπευθυνόμενος στόν προσαχθέντα κυρίως καί σέ ὅλους τούς συνεστῶτες κληρικούς καί λαϊκούς, μετόχους τοῦ διττοῦ μυστηρίου (τῆς θείας λειτουργίας-κοινωνίας τῶν Προηγιασμένων Δώρων καί τῆς χειροτονίας), κατά τήν χειροθεσία ἀναφέραμε εἰσαγωγικά ὅτι ἐκείνη τήν ἡμέρα εἴχαμε γράψει σέ κλήρους τά ὀνόματα τριῶν Ἁγίων, τοῦ ἁγίου Κορνηλίου τοῦ ἑκατοντάρχου (μαρτυρουμένου ἀπό τίς Πράξεις καί “ἀναδεκτοῦ” τῆς ἀποστολικῆς δράσεως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου), τοῦ ἁγίου Κλήμεντος πάπα Ρώμης (ἐκ τῶν θεολογικῶν μορφῶν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, τρίτου ἐπισκόπου Ρώμης) καί τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου ἱερομάρτυρος Νίκωνος (ἐκ Σικελίας, διδασκάλου καί ἀλείπτου 199 συνασκητῶν συμμαρτύρων, τοῦ γ΄ αἰ., ὅπερ ἦν καί εὐλαβές αἴτημα τοῦ προσαγομένου).

Ὁ Ραφαήλ, υἱός τοῦ πρωτοδιακόνου μας π. Μιχαήλ, κληθείς ἔλαβε τόν κλῆρο με το ἐπιδοθέν νέο ὄνομα στόν τέως Πέτρο Κεχαγιᾶ καί τώρα πλέον διά τῆς χειροθεσίας καί τῆς χειροτονίας διάκονο Κορνήλιο.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ καί ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

ἀγαπητέ ὑποδιάκονε Κορνήλιε,
εὑρισκόμεθα στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καί σύ προσάγεσαι στό μέσον τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά εἰσέλθεις στά ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος.

***

Ὁ Κύριος σήμερα σοῦ ἀναθέτει ἐπιπλέον ἕνα “ἔργον διακονίας τοῦ δικοῦ Του πληρώματος”. Ἤσουν καί παραμένεις μέλος τοῦ ἱστορικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί ἀπό σήμερα ἐπιπλέον γίνεσαι ὑπηρέτης τῆς Ἐκκλησίας. Λαμβάνεις “προαγωγή ταπεινώσεως”.

Λαμβάνεις χάρισμα ἐν Πνεύματι μιμήσεως τῆς Ἄκρας Ταπεινώσεως. “Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου (ἑβραϊσμός πού σημαίνει “ὁ ἄνθρωπος”, ἐν προκειμένῳ ὁ Θεός πού ἐνανθρώπησε) οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν”.

Κι ἐπειδή γνωρίζεις ἀπό τήν καλογερική, ἀσφαλῶς γνωρίζεις ὅτι στά Μοναστήρια ὑπάρχουν “διακονήματα”, ἀναθέσεις ὑπηρεσίας. Ὅμως, γενικά ἡ Ἐκκλησία ἐξαρχῆς εἶχε διακονήματα. Τά χαρίσματα πού ἀπαριθμεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό 12ο κεφάλαιο τῆς Α΄ προς Κορινθίους ἐπιστολῆς του, εἶναι διακονήματα, χαρίσματα διακονίας καί κοινῆς πορείας τῆς πρώτης ἱστορικῆς Ἐκκλησίας.

Σιγά-σιγά τά χαρίσματα ἐκεῖνα “μορφοποιήθηκαν”, ἔγιναν οἱ βαθμοί τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος καί κυρίως τῆς Ἱερωσύνης, ἀλλά καί οἱ “ἀναβαθμοί” τῆς μετανοίας, τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τῆς ἁγιωσύνης. Χωρίς νά ἐξαντλοῦνται “τά ἀναρίθμητα ἐνεργήματα” τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στήν Ἐκκλησία ἐνεργεῖ καί δρᾶ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, χάρη στό Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, γιά τή δική μας σωτηρία.

Ἄν καί φαινόμαστε ὅτι ἐμεῖς πράττουμε τά πάντα, ὅμως καί μέσα ἀπό μᾶς, ἐνεργεῖ καί παρατείνει ὁ Θεός τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τῆς σωτηρίας ἀνά τούς αἰῶνες.

***

Σ᾽ αὐτό τό ἀτελεύτητο μυστήριο ἐντάσσεσαι πιό ἐνεργά σήμερα, ἀγαπητέ Κορνήλιε.

Συνοδεύεσαι ἀπό τό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα τῆς παρούσης λειτουργικῆς Συνάξεως καί Κοινωνίας.

Χειραγωγεῖσαι ἀπό ἄλλους Διακόνους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ποιμαντικοῦ Μυστηρίου καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Λειτουργικοῦ Μυστηρίου.

Καί προσάγεσαι διά τοῦ Ἐξομολόγου σου τοῦ Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου π. Ἰγνατίου σέ μένα, τόν Ἐπίσκοπο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, γιά νά γίνεις προσδεκτός ἀπό τόν Ποιμένα καί Ἐπίσκοπο τῆς ζωῆς μας.

Γιά νά γίνεις προσδεκτός ὄχι σάν ἀτομικότητα, ἀλλά δεκτός ἀπό τήν Ἐκκλησία, δεκτός ἀπό τόν Χριστό, σέ μιά μακρά ἱστορική διαδοχή καί διαδρομή. Δέν εἶσαι “ὁ ἕνας” (ἕνας κυριολεκτικά εἶναι ὁ Κύριος, ἕνας Θεός ἐν Τρισί καί Τρεῖς ἀλληλοπεριχωρούμενοι ἐν Ἑνί: αὐτό πού διαλαλοῦμε ἐν μυστηρίῳ, ἐμπνευσμένοι ἀπό τήν μυστηριώδη οἰκονομία τοῦ Πνεύματος ὥστε νά τό ζοῦμε καί νά τό ὁμολογοῦμε “εἷς ἅγιος, εἷς κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός”).

Εἶσαι μεταξύ πολλῶν, πάρα πολλῶν. Καί αὐτοί οἱ πάρα πολλοί εἴτε ἔζησαν πρίν ἀπό μᾶς, εἴτε ζοῦν σήμερα, εἴτε θά ζήσουν αὔριο μετά ἀπό μᾶς.

Δυστυχῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἀποκτοῦν μέ τήν χειροτονία (καί ἰδίως μέ τήν ἱερατική χειροτονία) μιά τελειότητα, μιά ἀτομικότητα, μιά ὑπεραξία. Λάθος. Ἱστορικό λάθος καί αἰώνιο λάθος. Οὔτε ἐγώ ὡς Ἐπίσκοπος εἶμαι ἡ Ἐκκλησία, οὔτε οἱ ἄλλοι Κληρικοί, οὔτε οἱ μονάδες σάν μονάδες ἀτομικές εἶναι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία εἶναι “Σῶμα Χριστοῦ” καί εἴμαστε κατά μέρος μέλη, “μέλη ἐκ μέρους”.

***

Εὑρισκόμεθα στούς ἀναβαθμούς πρός τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καί σύ προσάγεσαι, γιά νά ἀνέλθεις τούς ἀναβαθμούς πρός τήν Ἱερωσύνη, τήν χειροθεσία (εὐλογία διά χειρός) τοῦ Ὑποδιακόνου καί τήν χειροτονία τοῦ Διακόνου.

Σάν Διάκονος καί ἀργότερα ὡς Ἱερεύς καλεῖσαι νά “εὐαγγελίζεσαι Χριστόν”. Μέ τήν ἀπόλυτη διάθεση τῆς Παναγίας μας.

Ὁ Εὐαγγελισμός συντελέσθηκε. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ διάρκεια καί ἱστορική φανέρωση τῆς εὐαγγελισμένης σωτηρίας. Ἡ σωτηρία πλέον δέν εἶναι “ἄγγελμα”, ἀλλά γεγονός.

Δέν μᾶς χρειάζεται πλέον ὁ Θεός τόσο γιά τά “προφητικά” λόγια μας, ὡσάν τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ.

Μᾶς “χρειάζεται” μέσα στήν παροῦσα ἱστορία ὁ Θεός γιά τά ἔργα μας, γιά τή ζωή μας, γιά τήν ὑπακοή μας, ὡσάν τήν Ἀειπάρθενο Μητέρα Του. Ἡ ζωή καί ἡ διακονία μας (εἴτε εἴμαστε ἄγαμοι εἴτε εἴμαστε ἔγγαμοι) νά βεβαιώνει τόν κόσμο γιά τή διάρκεια τῆς σωτηρίας.

***

Βρισκόμαστε στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀγωνιζόμενοι νά γίνουμε τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νηστεία ἀπό τῆς τροφῆς καί τῶν παθῶν καί τῆς ἐνηδόνου παθοζωΐας, ἡ νηστεία ἀπό ὅλα αὐτά ―ὅπως διδάσκουν ἐκ πείρας ὅλοι οἱ ῞Αγιοι― γίνεται “προσευχή”, γίνεται “προϋπόθεση θεοκοινωνίας”.

Ὁ Κύριος, μετά τή βάπτισή Του, νήστεψε σαράντα ἡμέρες, ὅπως διασώζουν οἱ Εὐαγγελιστές, γιά νά δείξει σέ ὅλους μας πῶς νά Τόν προσεγγίζουμε. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅτι ὁ νηστεύων καί ἐγκρατευόμενος, μόλις σηκώσει τά χέρια του, γίνεται δεκτή ἡ προσευχή του.

Λοιπόν! Γιά νά ὑπηρετήσεις τό αἰώνιο Πάσχα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων πρέπει νά νηστεύεις ἐνώπιον Κυρίου. Ὄχι ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Νά “κρύβεσαι” ὡς Κορνήλιος μόνο γιά τόν Κύριο. Καί νά φανερώνεσαι ὡς πάτερ Κορνήλιος γιά τούς ἀνθρώπους.

Καί ἡ ζωή σου νά εἶναι μιά “διαρκής Σταυροπροσκύνηση”, ἕνας δίσκος μέ τό Σταυρό καί τά λουλούδια. Ὁ νέος παράδεισος θυμίζει τόν πρῶτο παράδεισο, τή σχέση μας μέ τό Θεό, χάρη στό Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Χριστό.

Διακονία κοινωνίας τῆς Ἄκρας Ταπεινώσεως.

Τεσσαρακοστή ὁλοπροσφορᾶς στό Θεό.

Εὐαγγελισμός τῆς σωτηρίας πού συντελέστηκε καί βιώνεται διά τῶν ἀνθρώπων.

Σταυρός τοῦ νέου Παραδείσου.

Ὅλα αὐτά σήμερα ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας σοῦ τά χαρίζει, ἀγαπητέ Κορνήλιε, γιά νά τά χαρίζεις διαρκῶς, καθημερινά ἐσύ στόν κόσμο, στήν Ἐκκλησία, στήν ἐποχή μας.

****

Δύο κεφάλαια ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τό 10ο καί τό 11ο, μιλοῦν γιά τὀν ἀπόστολο Πέτρο (τοῦ ἑβραϊκοῦ κόσμου) καί τόν ἅγιο Κορνήλιο τόν Ρωμαῖο ἑκατοντάρχη (τοῦ οἰκουμενικοῦ κόσμου).

Μιλοῦν γιά τήν τετραήμερη νηστεία ἑνός ρωμαίου ἀξιωματούχου, γιά τίς ἐλεημοσύνες του, γιά τίς προσευχές του, ὥστε νά γνωρίσει τό Θεό. Ὅλα τά εἶχε κατά κόσμον, ἀλλά ἀποζητοῦσε ἐκ καθαρᾶς προαιρέσεως τό Θεό πού δέν εἶχε. Καί ὁ Κύριος πού ζυγίζει τίς καρδιές τοῦ ἔστειλε ἄγγελο σέ ὅραμα, ὥστε νά στείλει ἀνθρώπους στήν Ἰόππη καί νά προσκαλέσει τόν ἀπόστολο Πέτρο. Χρειαζόταν ὁ Κορνήλιος μιά πλήρη ἔνταξη στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὁ Πέτρος ἦταν ὁ βασικός σύνδεσμος, ὁ νέος ἐκπρόσωπος γιά τή μετάβαση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τοῦ ἀσάρκου Λόγου στήν Καινή Διαθήκη τοῦ ἐνσάρκου Λόγου, πού ξεκίνησε καί πραγματώθηκε πρίν 20 αἰῶνες καί διαρκεῖ μέχρι τήν ἔσχατη ὁριακή στιγμή τῆς ἱστορίας τοῦ “παγκόσμιου” κόσμου. Ὁ κόσμος δεν εἶναι “ἄβατος” γιά τό Θεό τῆς ἱστορικῆς ἀποκάλυψης, ὁ κόσμος μας εἶναι “μεταβατικός” γιά τό φιλανθρωπευόμενο Θεό μας.

Καί ὁ Πέτρος ―ὡς κορυφαία συνείδηση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας― εἶδε προφητικό ἐνύπνιο γιά τό οἰκουμενικό ἄνοιγμα τῆς σωτηρίας, ὄχι μόνο στούς Ἑβραίους, ἀλλά καί σέ ὅλα τά Ἔθνη τοῦ κόσμου. Ἔχουμε μιά προφητεία πού συντελεῖται μέχρι σήμερα. Καί ὁ Κορνήλιος εἶναι ἡ κομβική ἀφορμή αὐτῆς τῆς ἀποκάλυψης!

Στό σπίτι τοῦ Κορνηλίου, καθώς ὁ Πέτρος εὐαγγελίζεται τόν Χριστό καί τή σωτηρία, ἐκχέεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως στήν Πεντηκοστή. Ὁπότε ὁ Ἀπόστολος τούς βαπτίζει καί τούς προσδέχεται ἱστορικά στό ἱστορικό σῶμα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

Ἐπιστρέφοντας μάλιστα ὁ Πέτρος στά Ἱεροσόλυμα, ἐξηγεῖ στούς ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανούς τά γενόμενα. Ὁπότε μέ τήν ἱστορία τοῦ Κορνηλίου (τοῦ ἁγίου Κορνηλίου) ἔχουμε τό βασικό οἰκουμενικό ἄνοιγμα τῆς σωτηρίας πρός ὅλα τά ἔθνη.

Ἡ Πεντηκοστή ἀφοροῦσε τήν Ἐκκλησία, μέ αἰωνικές προεκτάσεις.

Ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν Κορνήλιο (καί ὅλους τούς οἰκογενεῖς καί φίλους του) ἦταν ἡ ἐπιβεβαίωση τοῦ οὐρανοῦ στόν Πέτρο ὅτι τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἀφοροῦσε ὅλα τά ἔθνη.

Εἶναι μιά ἀπόδειξη δίπλα στίς ἀμέτρητες ἀποδείξεις τῆς ζωντάνιας τῆς Ἐκκλησίας, πού πάντοτε καί μέσα σέ ὁποιεσδήποτε κοσμικές συνθῆκες καρποφοροῦσε “σωζομένους τῷ Χριστῷ” (καρποφοροῦσε ἀνθρώπους πού σώζονταν ἀπό το Χριστό).

Μᾶς φανερώνει τό μυστήριο τῆς πανταχοῦ προνοητικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐξαιρέτως τῆς ἐνεργοῦ ἁγιαστικῆς παρουσίας Του στήν Ἐκκλησία, στή θεία λειτουργία (ἀπό ὅπου ξεκινοῦν καί ὅπου καταλήγουν ὅλες οἱ θεόδοτες καί θεόδεκτες ὀμορφιές τῆς ζωῆς μας καί τῆς πορείας μας).

***

Ὁ Θεός στούς Προφῆτες λαλοῦσε ὡς Ἄσαρκος Λόγος, καί «ἐλθών τοίνυν εἰς τό καταγώγιον αὐτῆς, καί εὑρών [τήν Ἐκκλησία] ρυπῶσαν, αὐχμῶσαν, γυμνήν, πεφυρμένην αἵματι, ἔλουσεν, ἤλειψεν, ἔθρεψεν, ἐνέδυσεν ἱμάτιον, οἷον εὑρεθῆναι ἕτερον οὐν ἔνι. Αὐτός αὐτῇ γενόμενος περιβολή, καί λαβών αὐτήν, οὕτω ἀνάγει» (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου,

Εἰς τούς Ψαλμούς, Ὁμιλία εἰς τόν Ε΄ Ψαλμόν, κεφ. 2, ΕΠΕ 5,211). Στούς Ἀποστόλους καί στούς Ἁγίους μετά τήν Πεντηκοστή λαλεῖ ὡς Ἔνσαρκος Λόγος, λαλεῖ καί διά τοῦ Πνεύματός Του.

Ὁ Θεός τῆς ἱστορικῆς μας διάρκειας λαλεῖ διά τῆς Ἐκκλησίας ἐν Πνεύματι.

Εἶναι μιά πολύ μεγάλη ἱστορία.

Κι ἐμεῖς ἔχουμε “λόγο ὕπαρξης”, ὅταν συμμετέχουμε σ᾽ αὐτήν τήν ἱστορία.

Αὐτό σοῦ εὔχομαι νά διακονήσεις μέ ἁπλότητα καί ὑπακοή καί ἀποφασιστικότητα, ἀγαπητέ μου Κορνήλιε.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ