Γράφει ο Πτολεμαΐδος Εμμανουήλ | Romfea.gr

«…πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων…»
(Α’ Τιμόθεον, κεφ. β’)

Μία ακόμη Μεγαλοβδομάδα πέρασε από την ζωή μας, δίδοντας την θέση της στη Διακαινίσιμη λεγόμενη εβδομάδα και κατ’ επέκταση στην ανατολή της όγδοης ημέρας, Αυτής της και ανέσπερης ημέρας!

Το τι έζησε ο καθένας μας σε μυστικό πεδίο, μέσα στο χώρο της καρδιάς του, είναι και ιερό, είναι και άγιο, είναι και απόρρητο…

Τα μυστικά μιας πιστεύουσας καρδιάς δεν κοινοποιούνται, παρά μόνο κοινωνούνται μέσα στην πρακτική άσκηση της πάντοτε θαυματουργής αγάπης…προς πάντα άνθρωπο και «προς τους έχοντας το μυστήριο της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει…».

Η δύσκολη αυτή άσκηση που λέγεται αγάπη, «κρίνει» τον άνθρωπο του Θεού και διακρίνει τον Θεό, διώχνοντας τον «γνόφο» της «αγνωσίας» του από την ζωή του κόσμου.

Και να, τώρα ανέτειλλε το έαρ της Χριστού Αναστάσεως! Ζούμε αναστάσιμα και πορευόμαστε μ’ ένα σταυρό στους ώμους, με την βεβαιότητα ότι αυτός ο σταυρός θα γίνει η «κλίμαξ» της Αναστάσεώς μας.

Στο σημείο αυτό δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε ατελείωτους κηρυγματισμούς «ματαιοδοξίας»! Θέλω να μπω μέσα στην περιοχή που θα αφήσω την καρδιά μου να εκφράσει όσα εκφράζονται εν ευχαριστία.

Η Μεγάλη αυτή Εβδομάδα, έδωσε στην ζωή μου μία άλλη διάσταση. Συμπροσευχήθηκα μέσα σε διαφορετικούς ναούς, σε ναούς με βάρος ιστορίας και προσφοράς.

Ετέλεσα μαζί με ευγενείς και «αριστοκράτες της ευλάβειας» κληρικούς, τις ιερές ακολουθίες των Νυμφίων, του πάθους Χριστού του Θεού και της Αναστάσεως Αυτού… Και όταν γράφω «αριστοκράτες» κληρικούς, εννοώ αυτούς που ξέρουν να διακονούν «τραπέζαις» ψυχών και να σπογγίζουν δάκρυα από οφθαλμούς απεγνωσμένους!

Η ευχαριστία μου ξεκινά από τον επίσκοπο των ψυχών του τοπικού ποιμνίου και καταλήγει σ’ όλους ανεξαιρέτως τους ιερείς που με πνεύμα φιλαδέλφου φιλοξενίας και τιμής, με δέχθηκαν στο δικό τους ενοριακό γεώργιο. Μάλιστα ένας κληρικός με κατέπληξε λέγοντάς μου «ότι εμείς έχουμε μάθει να δεχόμαστε τον κάθε επίσκοπο σαν να δεχόμαστε τον ίδιον τον Χριστό»! Αυτό δεν το είχα τόσο έντονα ξανακούσει από χείλη ενός μάλιστα νεώτατου κληρικού.

Ιστορικοί ναοί όπως προανέφερα, που μέσα τους «ξενοδοχούν» τους ελεύθερα πιστεύοντας. Ο κάθε δε ναός, έχει την δική του διακονία στον «επισιτισμό» του άρτου της ζωής και κάποιοι εξ’ αυτών σε ανθρώπους που προέρχονται από τις αλησμόνητες λεγόμενες πατρίδες, αλλά και από διάφορους γεωγραφικούς χώρους της μητροπολιτικής Ελλάδας, με ιδιαίτερη αγωγή και παιδεία πίστης.

Πρώτη φορά πήγαινα σ’ αυτούς τους ναούς. Πρώτη φορά και σαν πρώτη φορά ζωής έζησα αυτήν την μοναδική εβδομάδα!...

Άγιος Κωνσταντίνος, ο μεγαλοπρεπής και ανακαινισμένος αυτός ναός, ο Άγιος Σπυρίδων ο πολιούχος επίσης, όπως και ο Άγιος Νικόλαος ο των ναυτιλομένων προστάτης, Ευαγγελίστρια, αυτή η εν δράσει ενορία, Άγιος Βασίλειος, Αγία Σοφία, Άγιος Φανούριος, που έζησα την των Βαΐων ημέρα, Άγιοι Ανάργυροι Καραβά, εδώ η ματιά και μόνον ενός συγκεκριμένου ιερέα με δίδαξε απεριόριστα και Αγία Τριάδα, καθεδρικός με τους τόσο καλοκάγαθους και αγίους ιερείς… η αγάπη τους βάλσαμο στην ψυχή μου, Άγιος Δημήτριος, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής που η οργανωμένη χορωδία των παιδιών κατέπληξε τους πάντες «κηδεύοντας» την Ζωή εν Τάφω!...

Όλοι αυτοί οι ναοί «στέγασαν» της ψυχής μου τα κρίματα και μου έδωσαν την ευλογία της άφεσης… Η δε διακονία των ιερών αναλογίων με τους καλλικέλαδους ιεροψάλτας, από ναού εις ναόν, μυσταγωγούσαν το μυστήριο της πίστης, στον τελειότερο βαθμό.

Και όπως ήδη θα καταλάβατε, όσοι και το προγνωρίζατε, όλοι αυτοί οι ναοί, συναποτελούν την μεγάλη «αλυσίδα» ναών που έχουν την εκκλησιαστική τους αναφορά στο σώμα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς υπό την πεπνυμένη πηδαλιουχία και ποιμαντική φροντίδα του Αγίου Επισκόπου κ. Σεραφείμ, που αν η αγιότητα είναι ανθρωπιά κι αν η ανθρωπιά μεταφράζεται σε αγιότητα, τότε αυτή συναντάται στο πρόσωπό του!

Αυτόν τον Επίσκοπο και αυτήν την «ομάδα» των ευλαβών ιερέων ευγνωμόνως ευχαριστώ και θα ευχαριστώ δια βίου.

Μεγαλοβδομάδα 2019. Κύριε σ’ ευχαριστώ ότι ηξίωσάς με να ζήσω τα του Γολγοθά Σου βήματα και να φθάσω στην Αγία ημέρα της εγέρσεώς Σου, μέσα σε ναούς που η παρουσία Σου είναι «ορατή» και η φωνή Σου «ακούεται» στα ώτα αυτών που και σήμερα αγωνίζονται ανάμεσα στην πίστη και την αγάπη.

Χριστός Ανέστη αδελφοί! Η ελπίδα, η πίστη και η αγάπη ας αναστηθούν και ας ανασταίνονται συνέχεια μέσα στο είναι της παρούσης ζωής μας… και της επέκεινα.

Ό,τι δε κατεγράφη, εγράφη «απρόσκοπτα» από ξεχείλισμα καρδιάς, που θέλει πάντοτε να βρίσκεται στης ευχαριστίας τον δρόμο «μη ζητών το εμαυτού συμφέρον», αλλά «την των πολλών» ελαχίστη ωφέλεια.

Αυτά προσέλαβα, αυτά έζησα εν τοις ναοίς και αυτά έκανα «ταμείο» στο Μεγαλοβδόμαδο που πέρασε. Τα επίλοιπα στο άλλο, το «ταμιείο» της ψυχής μου, διαπαντός εν ευχαριστία προς τον Αναστάντα.

Χ Ρ Ι Σ ΤΟ Σ Α Ν Ε Σ Τ Η !... και η συγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε.
«Η δε Χάρις μετά πάντων των αγαπώντων τον Κύριον… εν αφθαρσία»